We zijn in Praag, een stad die een frisse mix is van Krakau, Wenen en Boedapest. De theorie van Venetië gaat hier behoorlijk op. Omdat het zondag is starten we de dag in rust: in een ontbijtzaal met rumoerige Duitsers en veel galm.
We vervolgen onze weg naar de stad die vrij rustig is voor een toeristische hotspot. In Oost-Europa kun je dan twee dingen doen: veel harde dance aanzetten in de hoop dat je opvalt of juist zo stil mogelijk zijn zodat je elitaire mensen aantrekt. We voelen ons bij beiden niet echt comfortabel, dus gewoon een rondje lopen door de stad en naar de synagoge is meer dan zat.
Praag heeft een astronomische klok waar om twaalf uur ‘s middags de apostelen allemaal even gedag komen zeggen. Deze klok hoort bij het raadhuis en we hoopten daar wat meer te weten te komen over de wonderlijke combinatie van heiligen en sterrenbeelden, maar de mevrouw die in het Duits uitleg kon geven moest al erg hard werken om überhaupt Duits te praten, dus hoorden we maar geduldig haar verhalen bij elke vaas en elk tapijt dat zich in het raadhuis bevindt aan (klinkt minder dan dat het is; oh, by the way, op 21 juni 1621 werd er iemand in de kelder van het raadhuis onthoofd geloof ik).
Praag is mooi en bevalt wel, maar het is ook de eerste grote stad die we sinds tijden bezoeken en we worden weer geconfronteerd met alles wat daarbij hoort: rioollucht, drukte, herrie. Het is even schakelen. De Joodse wijk is in dat opzicht een oase en is een aanrader voor iedereen die van bezinning, cultuur en geschiedenis houdt. De zondag daar beleven was het hoogtepunt.
Het besef van vakantie komt heel langzaam indalen. En daarmee gaat ook de vakantiecrash in slow motion. Het helpt niet dat we vandaag een flink stuk door Duitsland hebben gereden. Niets ten nadele van Duitsers, maar de route is mooi en de weg saai. Het is voor ons zoals de Amerikanen zeggen: perfect is boring.
Gelukkig hebben we een wennen-aan-koud-watervakantie. Tsjechië lijkt in veel opzichten op Polen: goede wegen, Midden-Europese architectuur, graan en bossen. Maar toch zijn er al hints die weggeven wat er aankomt: fietsers op de snelweg, lifters, inhaalmanoeuvres met ware doodsverachting, LPG op een geïsoleerde plek van het terrein tanken, sirenes die voor niets loeien. Langzaamaan dompelen we ons onder in Oost-Europa.
Onze eerste tussenstop was Karlový Varý. Een onmiskenbare Duitse stad met Nederlandse prijzen waar warm water in twaalf verschillende bronnen uit de grond komt. Schijnt heilzaam te zijn voor alles waar we tijdens onze vakantiecrash last van hebben. Wij zagen vooral toeristen en hoorden een filmfestival. Tot zover onze Venetiëtheorie.
Goed, twaalf bronnen. We hebben er zeven gezien en gevoeld (ja, ze zijn warm; tussen de 30 tot 70 graden). Omdat een van de bekkens eruitziet als ons fonteintje in het toilet gingen we ervan uit dat het water ongeveer zou smaken als thuis: veel kalk en een hint ijzer. Maar het smaakt dus naar intens verrijkt warm mineraalwater met prik zonder de prik. Waarop een van ons zich zorgen begon te maken over legionella. De bronnen stromen echter met wisselend debiet vrij veel en constant, dus je kunt er prima van drinken. Ware het niet dat je volgens alle bordjes niet meer dan een liter per keer mag tappen. Niet iedereen voelt zich gebonden aan die voorschriften trouwens. Mensen met vijfliterflessen die even wat voorraad komen halen zijn geen uitzondering. Gelukkig is er genoeg water voor iedereen zullen we dan maar zeggen.
Wij laten de gezondheidshausse weer achter ons en komen over een uurtje aan in de laatste toeristische hotspot van deze vakantie: Praag.
Als mensen ons vragen naar onze hobby’s of vakantiebestemmingen, komt Oost-Europa onvermijdelijk ter sprake. Dan zijn er grofweg twee reacties mogelijk: een van verbazing gemengd met twijfel en een met Oh ja, ik ben ook wel eens in Praag geweest. Waarop wij dan enigszins beschroomd moeten bekennen dat dat ongeveer enige toeristische trekpleister aan de andere kant van het voormalige IJzeren Gordijn is die wij nog nooit hebben bezocht. Op een of andere manier rijden wij altijd een rondje om Tsjechië heen. Daar gaat deze zomer verandering in komen.
Toen we vorig jaar Venetië bezochten in coronatijd bleek dat een gouden zet. Geen toerist te bekennen, behalve deze twee. We gokken (oke, hopen is eerlijker) er een beetje op dat Praag hetzelfde heeft. Mensen die ons een beetje kennen weten ook dat we dat niet lang uithouden, dus de reis gaat dit jaar verder naar een van de dunbevolktere gebieden van Europa: de Karpaten. Als we de grens over komen, want corona. Maar he, een beetje avontuur heeft ons nog nooit tegengehouden.
En het avontuur begon vanmorgen al in Berghem waar bleek dat ons enige tankstation ergens in de afgelopen tijd was veranderd in een Shell waar we zo waar gas kunnen tanken. Hoe dan! Vervolgens gaf onze navigatie de meest exotische exitroute uit Berghem aan op weg naar Duitsland.
Dit was het moment dat we beseften dat onze vakantie was begonnen. Welkom op deze blog.
Jawel, we mogen weer! We zijn allebei volledig gevaccineerd en zijn van plan om 2 weken in een bergdorpje in de Karpaten in vrijwillige quarantaine te gaan, haha. In de buurt van de Tisa aan de Roemeense grens. Dat wordt wat!
