Niet meer welkom in Polen
Het laatste stuk door Polen was indrukwekkend. Niet alleen vanwege de dreigende wolken die af en aan weerlichtten, maar vanwege de plaatsnamen die op de borden staan. We zitten nu in het gebied dat we in Nederland vooral kennen uit de geschiedenisboeken. Dit is het gebied waar Hitler zijn vernietigingskampen opzette. De plaatsen Chelm, Trawniki en Dorohusk zijn ‘gewone’ steden, maar de associatie en het contrast tussen het heden en de geschiedenis is haast niet te bevatten en geeft een wat onwerkelijk en absurd gevoel.
Vannacht om twaalf uur zijn we bij ons hostel aangekomen. Vlakbij de grens. Heel dichtbij zelfs. Het grensbord dat je welkom heet in Polen zijn we zelfs al voorbij. We zitten in een stukje niemandsland en met ons kilometers aan vrachtwagens die met ons de grens over willen.
Het hostel regelen was nog een uitdaging. De vrouw bij de receptie sprak geen Engels of Russisch en ik geen Pools. In eerste instantie kregen we maar negen bedden. Na in mijn beste Russisch uitgelegd te hebben dat we met twaalf zijn, werd er zenuwachtig nog een extra kamer geregeld. We blijven de status quo handhaven, want Pools horen en Russisch terug praten werkte uiteindelijk het beste…