Day: August 2, 2019

Goed, pijnstillers deden een soort van hun werk, als ze zin hadden. Dus vol goede moed vatten de heren hun tripje naar het mausoleum van Lenin aan. Tot groot verdriet van een van de gebroeders Karamazov moest hiervoor een bezoekje aan het kerkje op de hoek vroegtijdig afgebroken worden. Maar daar stond dan een geconserveerde Lenin tegenover. Nog voor openingstijd was zelfs de Grote Leider bereid om in de rij te gaan staan (!). En daar aangekomen bleek: het is de hele dag dicht want er wordt een parade voorbereid. Je verwacht het ook niet in Rusland.

Dan maar naar de Arbat. Daar liep iemand uit het leger rond die hetzelfde miste als een van de broeders Karamazov en die daar wel de humor van inzag. Russen vallen best mee qua stugheid…

Om twee uur wachtte het Kremlin op ons. Omdat we alleen nog met een Spaanstalige tour mee konden hebben we dat maar gedaan. Zo konden we toch nog naar binnen. Eerlijk is eerlijk, op zich was het Spaans redelijk te volgen. Het Kremlin is groot en goud. En vol met mensen uit omgeving China (en vanwege de parade ook met het Jeugdleger en dat is precies dat wat je je voorstelt bij een Russisch jeugdleger). Op dat moment zijn de gebouwen van het Kremlin toch niet zo groot van binnen als ze van buiten lijken. Bij een kerk werd Mrs. De Mol bijna ondersteboven gelopen door een deel van een Chinese groep met achterstand die bang was de Chinese rondleidgroep tussen al die andere (Chinese) groepen kwijt te raken. En toch was zij niet te missen, daar zij boven al die mensen uitstak (zonder te dollen). Bij een andere kerk wilde een Chinees ventje voordringen. Helaas voor hem stond ook hier Mrs. De Mol in de weg. Zie ook andere blogs voor bewijs, maar in de rij staan is een werkwoord en deze dame is er zeer bekwaam in. Het ventje werd door middel van de internationale en alom begrepen gebarentaal (Nederlanders in het Bolsjoj Theater uitgesloten) duidelijk gemaakt dat dit een rij was en hij achteraan diende te sluiten. Wat hij ook deed. Gelukkig helpen hier ook de Russische dametjes (die ook in elke zaal van het Hermitage zitten) die als ware opzichtsters de in- en uitgang overzien en de orde met ijzeren hand handhaven. De helft van ons vond het Kremlin prachtig, een kwart vond het kitsch en een ander kwart vond het allemaal wel prima, mooie kerken, maar wat is het toch koud.

P.S.: Mocht u een inkijkje willen in het functioneren van de Oekraïense politiek op een humoristische manier: op Netflix staat een serie Servant of the people (misschien is er een VPN nodig om die in Nederland te kunnen zien). Het verhaal gaat over een geschiedenisleraar die tot president van Oekraïne wordt gekozen. Het is wat over the top, maar het is heel herkenbaar. En de hoofdrolspeler heeft sinds april een nieuwe baan: hij is gekozen. Tot president van Oekraïne…

Het werd een bijzondere dag. De Grote Leider, Mr. De Mol, had namelijk kiespijn en de Nederlandse tandarts dacht dat de kies verloren was en raadde ons aan om maar even langs een Russische tandarts te gaan om de kies te laten trekken. En zo begon de dag. Eigenlijk zouden we met z’n allen naar het Tretjakov gaan voor een tentoonstelling over de schilder Repin, maar in plaats daarvan werden de twee gebroeders met een route en instructies op weg geholpen en wij begonnen met een jacht op een tandarts die ons kon helpen. De gebroeders genoten van de wandeling naar het Tretjakov, wij genoten van allerlei varianten van wachtmuziek en terwijl de broeders de verkeerde ingang namen en daardoor een stukje rij afsneden, vonden wij een tandarts die ons om half vijf kon helpen en die Engels sprak (bij medische dingen toch fijn). De gebroeders genoten van de tentoonstelling en wij van de chocolaatjes die we bij de thee bij de tandarts kregen. Nog voor half vijf werd meneer geholpen bij de tandarts en een foto en wat getik op de kies later, mochten we betalen: 2000 roebeltjes (delen door 70) en we kregen medicijnen, advies (“de vorige tandarts heeft het niet goed gedaan”), een vertaling, thee en chocolaatjes en een geruststelling: de kies hoefde niet getrokken te worden, er zit een flink gaatje onder de vulling van de kies en dat mag in Nederland goed gerepareerd worden.

En toen was het half zes. Hadden we al verteld dat we om zeven uur in het Bolsjoj Theater werden verwacht en dat Moskou een freaking grote stad is…

Nou ja, dat dus. Gelukkig kwamen we op tijd bij het theater, waar het ontzettend druk was. Schuin voor ons liepen Nederlanders die werkelijk elke stap om in het theater te komen fout deden: ze stonden bij de verkeerde ingang, spraken geen Russisch en begrepen dus niet waar ze wel naartoe moesten. Bij de veiligheidscheck liepen ze meteen door (nooit, maar dan ook echt nooit, een meneer met een uniform negeren bij dit soort dingen). En bij de garderobe probeerden ze voor te dringen bij ons. De meneer van de garderobe vrat dat niet en brieste in vrij duidelijk Russisch dat ze ergens anders naartoe moesten. Dit Russisch begrepen ze natuurlijk niet en het Russisch-Engelse Njekst was natuurlijk ook vreemd, maar met een bruusk handgebaar konden ze er niet meer omheen: hun jassen moesten ergens anders hangen worden en die van ons waren goed bevonden om nog wel bij deze meneer in behandeling te worden genomen.

Toen we bij onze plekken aankwamen zat er een gezinnetje voor ons. Op zich was dat geen probleem maar de mevrouw kon niet stil zitten en dat was irritant. Maar hé, als je op een balkon in het Bolsjoj zit en kijkt naar het mooiste ballet dat er is, waarom zou je dan nog zeuren?

Gerards kies dacht er anders over…