Goed, pijnstillers deden een soort van hun werk, als ze zin hadden. Dus vol goede moed vatten de heren hun tripje naar het mausoleum van Lenin aan. Tot groot verdriet van een van de gebroeders Karamazov moest hiervoor een bezoekje aan het kerkje op de hoek vroegtijdig afgebroken worden. Maar daar stond dan een geconserveerde Lenin tegenover. Nog voor openingstijd was zelfs de Grote Leider bereid om in de rij te gaan staan (!). En daar aangekomen bleek: het is de hele dag dicht want er wordt een parade voorbereid. Je verwacht het ook niet in Rusland.
Dan maar naar de Arbat. Daar liep iemand uit het leger rond die hetzelfde miste als een van de broeders Karamazov en die daar wel de humor van inzag. Russen vallen best mee qua stugheid…
Om twee uur wachtte het Kremlin op ons. Omdat we alleen nog met een Spaanstalige tour mee konden hebben we dat maar gedaan. Zo konden we toch nog naar binnen. Eerlijk is eerlijk, op zich was het Spaans redelijk te volgen. Het Kremlin is groot en goud. En vol met mensen uit omgeving China (en vanwege de parade ook met het Jeugdleger en dat is precies dat wat je je voorstelt bij een Russisch jeugdleger). Op dat moment zijn de gebouwen van het Kremlin toch niet zo groot van binnen als ze van buiten lijken. Bij een kerk werd Mrs. De Mol bijna ondersteboven gelopen door een deel van een Chinese groep met achterstand die bang was de Chinese rondleidgroep tussen al die andere (Chinese) groepen kwijt te raken. En toch was zij niet te missen, daar zij boven al die mensen uitstak (zonder te dollen). Bij een andere kerk wilde een Chinees ventje voordringen. Helaas voor hem stond ook hier Mrs. De Mol in de weg. Zie ook andere blogs voor bewijs, maar in de rij staan is een werkwoord en deze dame is er zeer bekwaam in. Het ventje werd door middel van de internationale en alom begrepen gebarentaal (Nederlanders in het Bolsjoj Theater uitgesloten) duidelijk gemaakt dat dit een rij was en hij achteraan diende te sluiten. Wat hij ook deed. Gelukkig helpen hier ook de Russische dametjes (die ook in elke zaal van het Hermitage zitten) die als ware opzichtsters de in- en uitgang overzien en de orde met ijzeren hand handhaven. De helft van ons vond het Kremlin prachtig, een kwart vond het kitsch en een ander kwart vond het allemaal wel prima, mooie kerken, maar wat is het toch koud.
P.S.: Mocht u een inkijkje willen in het functioneren van de Oekraïense politiek op een humoristische manier: op Netflix staat een serie Servant of the people (misschien is er een VPN nodig om die in Nederland te kunnen zien). Het verhaal gaat over een geschiedenisleraar die tot president van Oekraïne wordt gekozen. Het is wat over the top, maar het is heel herkenbaar. En de hoofdrolspeler heeft sinds april een nieuwe baan: hij is gekozen. Tot president van Oekraïne…