Dag 6 – Van Macharen tot Mukachevo (Mukachevo, UA)
Vandaag is dan het grote moment: we verlaten de veilige EU in coronatijd. Maar niet voordat we hebben ontbeten. De moeder van de moppentappende gastheer verzorgt ons ontbijt en doet dat op een even uiterst zorgvuldige als overdadige manier. Gerard scoort nog even wat punten door melk te willen drinken, wat hem prompt op een literpak melk met mes (om te openen) komt te staan. Er komen worstjes, brood, thee, sinaasappelsap, nog meer sinaasappelsap, een fles Tsjechisch bier (‘cadeautje’) en een visitekaartje (‘kom alsjeblieft nog een keertje terug’). Kortom: gastvrijheid ten top en met een bezwaard hart rijden we naar de grens.
De grens tussen Oekraïne en Slowakije is kort en de grensovergangen karig. Wij gaan volgens de kaart over de overgang die op de doorgaande weg ligt. De reviews beloven niet veel goeds. Rijdend naar de grens doen het landschap en de huizen al steeds Oekraïenser aan en ineens staan we voor de overgang. Nou ja, overgang. Overgangetje. Als je knippert mis je de douanecontrole, zeg maar dat formaat. Dat kan gunstig zijn (want klein, rustig = snel weg), maar aan de andere kant juist ook heel vervelend zijn (klein, rustig = alle tijd om de auto uit te kammen).
De grens gaat als vanouds met een verschil: twee extra documenten. Het prikbewijs en de verplichte Oekraïense verzekering (naar Russisch model trouwens). We hopen dat ons gele boekje geaccepteerd wordt, want nergens konden we goed vinden waar het prikbewijs volgens Oekraïne aan moet voldoen. De Tsjech voor ons haalt het niet en moet terug naar Slowakije. Wij mogen gelukkig door (al maakt het gele boekje niet heel veel indruk op de de douane). De bus voor ons mag de boel uitladen ter nadere inspectie en dat is gunstig voor ons, want de ervaring leert dat wij er dan makkelijk vanaf komen.
Een klein uurtje (echt waar) later staan we dan in Oekraïne. Veel te vroeg om te kunnen inchecken. Maar we moeten nog wat dingen regelen voor we de Karpaten intrekken: contant geld, een nieuwe band, haren knippen.
We pinnen het geld, drinken wat koffie en ons overvalt een gevoel van nostalgie. Wat is het lang geleden dat we hier waren. Getriggerd door de douanier die vroeg of we hier vrienden hadden (antwoord ja, maar de douane gelooft anders ook gewoon niet dat je voor de lol naar Oekraïne komt) laten we alle mooie en melancholische herinneringen voorbij komen bij het potje zure fruitthee.
De volgende nogal dringende horde die genomen moet worden is de kapper. Volgens Gerard. Barbers zijn echter nog niet echt een ding in Oekraïne, dus belandt meneer tussen alle dames in een salon. De kapster en de dames kunnen er wel de amusement van inzien en moeten nogal lachen om Gerard die daar volledig zen aan het worden is in die kappersstoel. Maar meneer loopt er weer strak bij.
En dan was er nog de autoband. Voor iedereen die zich afvraagt waarom we tot Oekraïne hebben gewacht: hierom. We rijden altijd met een volwaardig reservewiel, dus in het geval van een lekke band kunnen we de band wisselen en ‘gewoon’ verder rijden. In Oekraïne zit om de vijf kilometer, waar je in het land ook bent, een sjinomontazj. Dit zijn zaakjes die alleen bestaan uit autobanden en velgen en mensen die weten hoe je dat op een auto krijgt. Het is vrij simpel: je gaat naar een sjinomontazj, je geeft de maat van je band aan en als ze hem op voorraad hebben wordt je band gewisseld. Het is Oekraïene, dus de kosten zijn laag. En het is Oekraïne, dus je helpt iemand vrij direct met het verdienen van zijn brood (i.e. geen dure garage die ook een marge wil).
We zijn bij een volledig willekeurige sjinomontazj gestopt met de eenvoudige, maar doeltreffende mededeling: we hebben een band nodig. De monteur keek naar onze kapotte band en terwijl wij weer onder de indruk waren van het sneetje, zei hij: ‘maar die heb ik zo gemaakt’. Wij nog aarzelen, maar de monteur ziet waarschijnlijk negentig procent van zijn tijd banden die er erger aan toe zijn, dus geen nieuwe band maar een pleister. De band is ter plekke gemaakt en opnieuw gewisseld. De banden zijn allemaal nagelopen op spanning en een kwartiertje-halfuurtje later konden we weg met vijf ‘nieuwe’ banden.
De zure fruitthee, de sjinomontazj, de mensen die je waarschuwen voor een parkeerboete. Dit is wat we hebben gemist. We zijn terug in Oekraïne.