Het is weer zo ver: voor het werk mag Mrs De Mol naar het buitenland. Ditmaal is het Wenen. En aangezien Wenen ruim binnen berijdbare afstand ligt, werd het verzoek om met de trein te mogen ingewilligd en een erna opvolgende vakantie ook. Het voelde toch een beetje raar om een paar weken later zelf nog een keer naar Wenen te rijden en het dan als eerste tussenstop voor vakantie te hebben.
Als u denkt dat ik het goed voor elkaar heb: meneer De Mol zit al een week in Schotland voor het werk. Dus er is altijd baas boven baas.
En alsof timing niet al een rol speelde deze vakantie: iedereen die het nieuws heeft gevolgd en weet waar Wenen ligt, vraagt zich nu waarschijnlijk af hoe je daar in hemelsnaam komt met de ellende die Beiers noodweer en de Deutsche Bahn heten. Spoiler alert: ik weet het ook nog niet.
De dag begon voorspoedig. Pas om kwart over tien vertrok de trein vanaf Den Bosch naar Frankfurt. Ik kreeg nog een vraag over het feit dat ik graag zaterdag wilde vertrekken. Maar het argument dat ik een dag extra had wanneer de treinen niet zouden meewerken, was doorslaggevend. En daar stond ik dan braaf op zaterdagochtend op station Oss tussen alle dagjesmensen die Den Bosch gingen bezoeken.
We waren Brabant nog niet uit en vol optimisme appte ik De Ander van ons twee dat we dit wel vaker konden doen, want het beviel wel. Little did I know, want we waren koud in Limburg toen de trein afremde en besloot stil te staan in een weiland. Seinstoring. En men wist niet hoe lang het ging duren. En ook niet of de trein nog verder ging rijden na Keulen. De conductrice adviseerde om vooral even af te wachten, terwijl de overstaptijd in Frankfurt met de minuut afnam. Kalm vertelde ze dat er ook een kapot treinstel al twee dagen het traject tussen Venlo en Frankfurt blokkeerde en er waarschijnlijk nog zo’n 90 minuten aan vertraging bovenop kwam omdat ze moesten omrijden. Ik beschik niet over dezelfde kalmte als zij. Maar er was denk ik ook een verschil in belangen. Want exit overstap in Frankfurt.
Het werd half een en kruipend arriveerden we in Keulen. Inmiddels kende ik het complete reisschema van de Deutsche Bahn uit mijn hoofd en had ik gezien dat ik ook in Keulen kon overstappen op de trein die ik naar Wenen moest hebben en in Keulen zou die trein nog achter de trein van ons zitten. Ik was inmiddels wel in voor een gokje en stapte in Keulen uit. Officieel had ik op Keulen 20 minuten overstaptijden ten opzichte van de inmiddels -70 minuten in Frankfurt, dus dit leek het beste alternatief.
Het werd 12:50 en de trein naar Wenen kon toch elk moment komen. Een afgeladen perron keek bij ieder treingeluid verlangend op. Dit zijn van die momenten dat ik extreem dankbaar ben dat mijn talenknobbel ook een paar hersencellen Duits bevat. Want Engels, nee hoor. Verstaanbaar Engels via de omroep op het station: de Britten zitten niet meer in de EU dus waarom zou je. De app van de Deutsche Bahn besloot ook in informatiestaking te gaan en daar stonden we dan. Het was allang 12:50 geweest, de trein stond niet meer op de borden, er stond een massa bij de enige twee DB-medewerkers op het perron die behalve Duits ook Duits spraken en de trein die wel klaarstond, konden we niet in.
En dit is ook het moment dat ik het dan vooral fascinerend vind om te zien wat er met anderen gebeurt. Want dit was een internationale trein, dus op het perron stonden niet alleen Duitsers, maar ook veel Nederlanders en Britten.
Er was een plukje Nederlanders waarvan je dan denkt: oh nee, wij delen een nationaliteit. Zeg maar de categorie die met Heineken op het perron staan en dan schreeuwend een hitje van Guus Meeuwis gaan zingen (wat een van de twee DB-medewerkers subiet en doortastend afkapte met haar pinnige fluitje). Maar hetzelfde dacht ik bij de Nederlanders die even lekker assertief hun mening gingen geven aan die twee arme DB-medewerkers. Toen was ik echt blij dat ik in het Duits mijn vragen kan stellen.
De Duitsers begonnen vooral te mopperen. “Het was toch unmöglich. En dan krijg je alleen verontschuldigingen. Dit ging toch niet.” Beschaafd gedeelde verontwaardiging die niet in enige actie werd omgezet. Fantastisch om naast te zitten tijdens het wachten, want elke snipper informatie werd met een saamhorigheid waar wij nog wat van kunnen leren gedeeld met iedereen die er Duits uitzag of zich zo gedroeg ^^
En dan waren er nog de Britten. Waarschijnlijk gepokt en gemazeld door hun eigen treinthuissituatie die met een onverwoestbaar optimisme en een prettige gelatenheid zichzelf onzichtbaar in een hoek van het perron parkeerden en rustig wachtten tot de trein naar Wenen met 130 minuten vertraging dan toch eindelijk binnenkwam.
Ik zit dus inmiddels in een trein en tot dusver rijdt deze trein naar Wenen. Ik kom waarschijnlijk ergens rond middernacht aan in Oostenrijk, maar door de versperring tussen Venlo en Frankfurt heb ik zojuist het mooiste stukje treinspoor langs de Rijn gezien (die overigens enorm hoog staat). En ik kan alleen maar met een lichte angst afwachten op wat nog gaat komen, want het is nog een flink stuk Duitsland wat voor me ligt.
Mensen, we zijn enorm gezegend met de NS. Sommige dingen mis je pas als ze er niet meer zijn.