De Tatra bestaan deels uit kalk en leisteen en in combinatie met water is dat een uitstekend recept voor grotten. Bij ons in de buurt zitten er al een aantal en twee ervan zijn ook open voor bezoek. Eentje heet de Demänovskágrot van de Vrijheid en de andere is de IJsgrot van Demänovská. De ijsgrot is al in 1299 beschreven en is daarmee een van de oudst bekende grotten van Europa.
Gelukkig had een van ons vooronderzoek gedaan, want op de website bleek dat je eerst twintig minuten moet naar de ingang moet lopen en dan dat je maar een keer per uur naar binnen mag. En gelukkig was de voorbereiding nog iets grondiger, want een blik op de topografische kaart leerde dat het geen twintig minuten lopen werd. Dit vroeg om een planning van militaire precisie.
We kwamen aan op een parkeerplaats met tarieven waar Amsterdam jaloers op zou zijn. De website van de grot waste zijn handen in onschuld: de parkeerplaats werd door iemand anders uitgebaat, zij waren niet verantwoordelijk voor de uitvoering. Met een tarief waarvoor je in Nederland ongeveer een voorbehoud van financiering nodig hebt, lieten we Szusza achter. Zoveel keuze in parkeerplaatsen midden in de bergen heb je nu ook weer niet.
We begonnen dapper aan ons ommetje naar de kassa. En op dit moment waren we blij dat we het ietsjes ruimer hadden gerekend. De helling naar het Slowaakse Christusbeeld was er niets bij, maar nu hadden we toch echt een deadline. Hijgend en puffend stonden we bij de kassa. Ongeveer direct erna mochten we doorstrompelen naar de ingang van de grot. Dit was een prachtige just in time delivery.
En daar stond een lieve gids die met een glimlach vertelde dat we zo’n 650 treden zouden beklimmen in ongeveer 45 minuten. De kramp klom meteen weer terug de kuiten in.
We liepen langs de mooiste aardlagen en stalactieten. En omdat we de Hollander in ons hadden laten spreken, hadden we niet extra betaald om foto’s te mogen maken. Gelukkig was er iemand anders in de groep die met flits begon te filmen toen de gids even wilde demonstreren hoe donker zo’n grot is zonder lichten aan. Dik ingepakt begon een van ons drie ondertussen het fenomeen echo te ontdekken.
In Servië hadden we in de ijsgrot zonder ijs nog even moeten acclimatiseren voor we weer naar buiten mochten, maar het ijs in deze grot is waarschijnlijk vorig jaar zomer door klimaatverandering definitief weggesmolten en volgens de gids waren de 200 treden omhoog naar de uitgang wel acclimatisatie genoeg. Voor onze knieën eindigde het daarmee nog niet. Daarna begon de afdaling naar de auto. De tantoe dure parkeerplaats had niet eens schaduw. Het contrast in temperatuur was vandaag best groot.