Reizen met Gerard & Tessa

Deze vakantie hebben we al meerdere onverwachte interacties gehad met dieren en volgens de oude Grieken zijn dieren onze medereizigers in deze wereld die ons begeleiden op ons levenspad. Dus we komen stilaan op een punt dat er minimaal een stukje van dit blog gewijd moet worden aan de dieren van onze reis.

Zo was er in Bosnië en Herzegovina Ruth de rups, die op onverklaarbare wijze uit Gerards tas kwam gekropen. En voor iedereen die formaat schattig in zijn of haar hoofd had zitten: Ruth had goed thuis kunnen zijn in de eetproef van Expeditie Robinson. Hoe ze daar in Gerards tas terecht is gekomen, weten we niet. Maar we hebben groot respect voor haar overlevingsvermogen.

Dan hebben we nog Gregor de kever – ook wel Samsa – die ons de hele heenweg van de boswandeling gezelschap hield en ook erg graag die enge brug wilde proberen (al moet dat voor hem ongeveer de Golden Gate zijn geweest). Na de brug hebben we Gregor niet meer gezien.

Dan zijn er nog de krekels die zo alom aanwezig zijn dat hen een naam geven hetzelfde zou zijn als de lucht een naam geven. Ze maken een indringend en niet te vermijden geluid. Volgens een van onze gastheren doen ze dat alleen als het warm is, maar zelfs in de bunker konden we ze nog horen. Lang in de actieradius vertoeven van een van hen geeft kans op serieuze gehoorschade en blijvende tinnitus.

In ons hotel hebben we dan nog de familie Boris de boktor die met zijn allen ons hotel aan het wegknagen zijn. Hout werkt, maar zij nog meer.

En Szusza biedt trouw onderdak aan Sebastiaan wiens aanwezigheid we alleen kunnen afleiden uit de spinnenwebben die we ‘s morgens aantreffen bij Szusza’s binnenspiegel en vooral het leven van Karl de Mol en Masha de matroesjka bijna letterlijk ingewikkeld maken. Verder is Sebastiaan een rustige gast die niet veeleisend is. Aangezien zijn familie muggen eet, hebben we respect voor zijn introverte aard en laten we hem vooral.

Henk de hagedis mogen we ook niet onvermeld laten. Hij kwam ons op onze laatste dag in Shkodër op de valreep nog gedag zeggen om meteen weer onder het bed te kruipen. Vandaag kwamen we het broertje van Henk tegen in Tirana op een oude brug. De braindrain van het Albanese platteland reikt dus tot aan de wereld van de reptielen.

En dan hebben we het nog niet gehad over de vele paarden, ezels, straathonden, katten (waarvan een met zo’n hoge smeltfactor dat die bijna was meegenomen door een van ons), kippen en varkentjes die de erven, straten dan wel ‘snelwegen’ bevolken.

We zijn in Wenen ook nog naar een dierentuin geweest, maar dat hadden we ons net zo goed kunnen besparen.

Ik heb dus inderdaad gedroomd over die enge brug. Verder gaat alles goed.

We zijn inmiddels in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Het lijkt enorm op de buitensteden van Kiev meets Chisinau. En dat is niet per se vleiend bedoeld.

Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt in Krujë, een stadje met een kasteel bovenop een berg, en in een van de vele bunkers die door Enver Hoxha zijn bedacht.

Krujë is zowaar toeristisch. Als in: een straat vol afgezaagde souvenirs. En eerlijk is eerlijk, op zich begrijp ik wel de potentie van deze plek. Als je tussen de huisjes en enorme, kitcherige hoteltorens door kijkt, kun je de zee zien liggen. Check even Google Maps waarom dat noemenswaardig is.

Ons middageten bevond zich ook in Krujë, dus geheel tegen onze natuur in gingen we in de toeristenstraat een eettentje binnen. De ober had een zware dag. Op een gegeven moment zat hij verslagen met zijn handen in het haar tegen de bar geleund. Meer dan eens kwam hij moeilijk kijkend langsgelopen. Onze buren hadden daar geen boodschap aan. Als echte diva’s deden ze moeilijk over het ijs in de jus d’orange, over een bord, over bestek. Zeker bij die vraag voor bestek zag je het licht en alle levensvreugde uit de arme man wegsijpelen. Hij probeerde nog uit te leggen dat het eten wat voor de dames stond een pizza was en dat je die niet met mes en vork hoort te eten, maar halverwege de zin gaf hij op. Ik denk dat als de dames fooi hadden willen geven, dat hij dat niet eens had willen hebben van hen.

In Tirana hadden we nog tijd over, dus togen we naar een bunker. Hier volgt een kleine geschiedenisles.

Na de Tweede Wereldoorlog kwam een partizaan genaamd Enver Hoxha aan de macht in Albanië. Deze man begon zijn eigen denominatie van het communisme. In plaats van de Sovjet Unie was China de grote vriend en als lichte inspiratiebron had hij Kim Il Sung, u weet wel, de gezellige roerganger van Noord-Korea.

Albanië werd geïsoleerd van de grote, boze buitenwereld en geheel in lijn met de paranoia van Noord-Korea, liet Enver Hoxha door heel het land bunkers bouwen ter bescherming van de bevolking tegen een invasie van buiten. Tijdens de bouw en het regime van meneer Hoxha kwamen duizenden mensen om het leven. En toen het communisme voorbij was, brak er ruzie uit en begonnen de Balkanoorlogen van de jaren negentig.

Wat rest uit deze roerige geschiedenis zijn zo’n 173.000 bunkers. En je moet toch wat met die dingen, dus in Tirana is een museum in zo’n exemplaar gemaakt. Een van de bunkers is een soort art gallery, de andere is een museum over de geschiedenis van Albanië vanaf 1931.

In de bunker met de geschiedenistentoonstelling werd weer duidelijk dat iedereen volgens het communisme gelijk is, maar dat sommigen toch gelijker zijn dan anderen. De kamer van Enver Hoxha was ontegenzeggelijk luxer dan de andere ruimtes.

Het museum was onderhoudend, maar een familie Italianen maakte handig gebruik van de geluidsaspecten die zo’n bunker ook heeft. Het deed erg denken aan de Chileen in Tsjernobyl die de vervelende eigenschap had om constant weg te lopen van de groep in een radioactief gebied en dan in elke holte die hij tegenkwam te gaan schreeuwen, waarschijnlijk om te kunnen luisteren naar zijn eigen echo.

Na deze overdosis decibellen was het mijn beurt om moeilijk te kijken en elk enthousiasme dat ik nog had uit me te laten sijpelen. Want die bunkers zijn groot, en de inhaalmogelijkheden schaars. Je moet er toch niet aan denken dat je een keer genoopt wordt om daar te verblijven. De vrijheid en democratie zijn je dan extra dierbaar.

U dacht dat dit alles was, maar niets was minder waar. We zijn namelijk in de Albanese Alpen en die hebben een naam waar ze eigenlijk onder bekend staan in de Balkan: de Vervloekte Bergen.

En een van ons twee heeft een soort fetish met De Terugweg. Die moet namelijk als het even kan anders zijn dan de heenweg, anders past het niet in zijn hoofd ofzo. Dit heeft ons in Moldavië al eens uren gekost omdat we per se een omweg moesten maken. En ook hier stak deze toch enigszins onhandige eigenschap de kop op.

We zitten namelijk voorbij Berlijn. En dan zijn wegen een luxe. De weg die je hebt, moet je koesteren, liefkozen en eren. Het maakt niet uit hoeveel gaten erin zitten, als er al een alternatief is, doe je er goed aan dat te mijden. En een kleine reminder: we zitten dus in de Albanese Alpen a.k.a. de Vervloekte Bergen. Een duidelijker teken aan de wand kan er niet zijn.

We mochten al van geluk spreken dat het maar twee uur rijden plus een uur wandelen kostte om bij het meer te komen, maar op de terugweg moest er per se een andere weg genomen worden. “Ik wil het eigenlijk gewoon proberen. Als het niet gaat, gaan we gewoon terug.”

Gewoon. Dit is Albanië en we zitten in de bergen waarvan Wikipedia zegt dat ze nog niet volledig in kaart zijn gebracht. Maar de innerlijke Jacob van Heemskerck was gechanneld en daar gingen we, hoor: twee Nederlanders (waarvan één onder protest) in Szusza, gewoon even kijken hoe ver we kunnen komen.

De gemiddelde snelheid was een kilometer per kwartier en volgens de navigatie zouden we er 66 moeten afleggen. U voelt ‘m al, hè? Dit ging te lang duren. Toen we een Brit tegenkwamen die zei dat we onze auto zouden stuk rijden hinderde dat niet, hoor.

Totdat we een Albanees tegenkwamen die in zijn beste Duits zei dat het echt unmöglich was voor auto’s om verder te gaan. Een licht dwingende blik van de bijrijdster overtuigde uiteindelijk echt om de 10 kilometer die we al afgelegd hadden over iets wat het midden houdt tussen gravel en een keienrivierbedding weer af te leggen maar dan in omgekeerde richting (“Ja, maar ik heb last van een sunk cost fallacy“).

Tel uw zegeningen, tel ze één voor één. Tel ze allen en vergeet er geen. Een asfaltweg met onnoemelijk veel haarspeldbochten en drukkende Albanezen is een zegening. Ook als je de weg twee keer moet afleggen – zelfs met ondergaande zon. Dit zijn de Vervloekte Bergen, die naam hebben ze niet voor niets.

De vakantie is niet compleet zonder goede wandeling. En dan wel eentje met een uitdaging. Het liefst iets met een klim of met de dreiging van beren ofzo.

Vandaag is het dan zover. De boswandeling in Albanië. We zitten namelijk tegen de Albanese Alpen aan en daar bevindt zich zoveel natuurschoon op bijna onbereikbare plekken dat Wikipedia ons durft te vertellen dat nog niet alles in kaart is gebracht.

Het meer Blue Eye in Theth (spreek dit in je hoofd allemaal op z’n Brits uit). Het ligt hemelsbreed maar 37 kilometer bij ons vandaan, maar dit zijn de bergen en het zijn de bergen in Albanië. Aangezien je nergens harder kunt of mag dan 50 kost het ons 56 haarspeldbochten en bijna twee uur over om er te komen.

Eenmaal aangekomen staat een kind ons op te wachten om 2 euro voor het parkeren te innen. Als een volleerd parkeerwacht dirigeert hij ons erna naar de parkeerplek.

Albanië is dus opkomend en Theth hoort ook in die categorie. Dus zijn we niet de enigen die het goede plan hebben opgevat om naar het meer te wandelen. We gaan een soort bingo doen: wie heeft Nederlandse toeristen? Die was te makkelijk. Wie had dan de Nederlandse toeristen die hun keukenspullen van 1 tot 10 ranken (waarbij een bot mes een 1 is en een zeef een 6)? Oke, iemand al compleet bij Albanese tegenliggers die geen ruimte geven? Nee? Albanees met hakmes? Albanezen op slippers? Albanezen op crocs? En dan nu de klapper: Albanees met paard op een pad dat nauwelijks die naam mag dragen?

Afijn, u heeft een idee. Wij ploeterden door naar een brug waar toeristen zich behoorlijk aan het overschreeuwen waren. Uiteindelijk was er een dappere dodo die van de brug naar beneden het riviertje in sprong. Wij liepen verder.

Blue Eye was niet ver meer, maar de meeste mensen stoppen dus bij de brug. En hier onderscheidt zich dus de oplettende toerist van de gemakkelijke toerist. Want het meer lag nog geen vijf minuten verder, maar was een stuk rustiger. Ook hier een waaghals die vanaf een respectabele hoogte in het water sprong. Het lijkt me toch een kleine uitdaging om daar iemand op te moeten halen met een gebroken rug (alhoewel, dat paard…), maar het ging goed.

We maakten een rondje om het meertje en kwamen een Spaanse toerist tegen die de omineuze woorden puente mortal (dodelijke brug) sprak. En dan is Albanië toch een opkomend toeristenland. Die brug ga ik vanavond nog in mijn dromen zien. Die was eng, zeg, en we hebben toch al wel wat bloedstollende exemplaren ervaren in Oekraïne.

Denk twee boomstammen een meter of vijf boven een kolkend riviertje met dito waterval. Over die boomstammen liggen dan haaks oude houten planken. Met gaten tussen de ene en de volgende plank. Zonder reling. Oh ja, en net iets te smal voor het fijne. Niet echt TÜV-proof ofzo.

Maar we hebben het overleefd. De Albanese Alpen zijn werkelijk prachtig, maar de volgende keer doen we de Wie-is-de-moltest. Alle landen waar WIDM recent is geweest mogen niet meer meedoen. Want zeg nou zelf: “je moet je toch echt afvragen of je als dispuut dit er echt bij wil doen” (quote unknown, maar het was een Nederlander die de Albanese middle of nowhere een goede plek vond om dit te bespreken).

Albanië, het land met de taal die geïsoleerd is. Aan de ene kant zorgt het ervoor dat we ons echt in een nieuwe wereld wanen. Aan de andere kant doet het land ons enorm denken aan Moldavië en elk buitenlands kenteken is eigenlijk een Albanees terug in zijn geboorteland. Toeristen zijn er bijna niet.

Alhoewel… Kent iemand de boekhandel Daan Nijman uit Roden? Hun bladwijzer ligt op de parkeerplaats bij ons verblijf.

Onze gastheer is een uiterst vriendelijke man die ons voorziet van allerlei tips: “Oh, maar als je naar Theth gaat, moet je ook naar het meer van Komani gaan. Dat is ook in de buurt.” (Dat meer is bijna vier uur rijden)

We moeten nog een beetje wennen aan Albanië. Vlak voordat we vertrokken zei mijn reumatoloog die net terug was van een vakantie in de Balkan dat hij die regio erg mooi vond, maar dat ze er geen lekker eten hadden. Tot nu toe had hij ongelijk, maar hier in Shkodër moeten we toch wel ons best doen om goed te kunnen eten.

Maar net als je denkt dat je veroordeeld bent tot een crêpe met chocola, is daar onze gastheer. Er zijn hier aan de lopende band bruiloften dus de keuken heeft een wat kariger kaart. Maar hij wilde ons wel een Albanees diner geven. Binnen een mum van tijd stonden er kaas, salade, friet, brood, qofti en tave dheut met Albanese wijn op tafel.

Morgen wordt het dus Theth met een Albanese boswandeling. De reviews beloven ons een kleine uitdaging. Google Maps belooft ons in ieder geval anderhalf uur enkele reis en minimaal drie kwartier lopen. We bereiden ons mentaal alvast voor. Maar onze gastheer ziet het zonnig in: “als je daarnaartoe gaat, ben je zo weer terug.”

Vandaag zijn we dan in het land aangekomen van onze echte vakantiebestemming. En ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou schrijven, maar we hebben drie niet-Schengengrensovergangen in een dag gedaan. Het overstijgt onze stoutste verwachtingen.

Tot vanmiddag hebben we enorm getwijfeld over de route. Lange tijd zouden we via Servië rijden, maar afhankelijk van de dag en het tijdstip zouden we met een groot deel van de Turkse diaspora in de file staan. Het alternatief was dwars door Bosnië en Herzegovina of langs de Kroatische kust. Overduidelijk is het de Kroatische kust geworden, maar zelfs dan heb je weer drie opties.

Vanaf Opuzen kun je namelijk via Neum (dat ministukje kust van Bosnië en Herzegovina), via Dubrovnik en dan naar Bosnië en Herzegovina of via alleen Montenegro.

Nu is er sinds een paar jaar een nieuwe brug die Neum bypasst, dus die wilden we wel eens zien. De splinternieuwe brug, prachtig uitzicht en eng putloos wegdek waren de moeite waard.

Toen restten ons nog het Dubrovnikdilemma en de grenzen. Dubrovnik was namelijk al vrij toeristisch, maar sinds Game of Thrones neemt het Venetië-vormen aan. Dus wel of niet even kijken, wel of niet even lunchen, wel of niet moeite doen met een volgepakte auto. Het werd niet. Er is een uitzichtpunt met schitterend zicht op de oude stad wat nog gratis en niet al te overbevolkt is. Dat was Dubrovnik genoeg.

Op de parkeerplaats moesten we toen nog kiezen of we twee grensovergangen wilden of drie. Om u wat context te geven: wij zijn Grensovergangen met de hoofdletter G gewend. Dat betekent dat je minimaal vier uur staat te wachten voor het ene land waarna je je hele auto uit mag pakken en dan mag je nog op voor de tweede ronde van het andere land. Voor zulke grensovergangen trek je een dag uit. Je zorgt dat je niet lacht, dat je alle papieren tot aan je veterstrikdiploma klaar hebt liggen, dat je een paar woorden in de taal van de douaniers spreekt en dat je direct na de grens in een bed kunt ploffen. Dat zijn grensovergangen.

Maar dit is de Balkan. En iedere bergtop heeft misschien een lichte hekel aan zijn buurman, maar grenscontroles moeten ze hier nog uitvinden. In Kroatië werden we nog net niet doorgewuifd. In Bosnië en Herzegovina keek de ambtenaar ons aan en zei: “Please, rij door” en trok daarbij de blik die woordeloos de zin aanvulde met “anders moet ik straks nog werken”. Bosnië en Herzegovina uit kregen we geen stempel en de beambte van Montenegro was vrolijk een maakte zelfs opgewekt een babbeltje. Montenegro uit was ook slechts een formaliteit en Albanië? De stempel was op denk ik. Even wapperen met het paspoort en zonder stempel mochten we doorrijden.

Wij vinden het maar verdacht. Er is namelijk een ander stukje op deze site waar we een keer een paar uur hebben moeten wachten omdat de stempel op was (geen grap, was 2017). En in Rusland en Moldavië breekt de spreekwoordelijke hmm hmm uit als je een stempel mist. Dus we kijken nu al uit naar de douane bij de veerboot naar Italië…

Op de ochtend van vertrek uit Wenen laat de zon zich eindelijk zien. De afgelopen drie dagen is er een soort moesson leeggeregend en is de hoeveelheid geen enkel moment ook maar in de buurt van miezer geweest. Toch is het eerste aarzelende zonnetje een teken voor de hovenier van het hotel om de sproeier voor het gras aan te zetten. Want, oh, het gras zou maar uitdrogen.

Tot aan Zagreb zien we kolkende rivieren. Aangezwollen van de regenval van de afgelopen dagen. In Zagreb is het zonnig en lekker warm. We komen nu in het deel van de Balkan dat vooral last heeft van de droogte.

Rond het middaguur besluiten we wat te eten in Zagreb. Volgens een van ons twee is Zagreb een heerlijk overzichtelijk raster en dus niet zo heel moeilijk. Tot je iets wil eten.

Het eerste restaurantje heeft een ‘zomerpauze’ (wat klinkt als een ‘technische pauze’ en wat een Russisch eufemisme is voor ‘kapot’). Het tweede tentje – en ik maak geen grap – had geen thee. De derde eetgelegenheid leek volgens de kaart op een binnenplaats te zitten. Nu zijn wij inmiddels ervaren en weten we dat in Rusland en Oekraïne de beste dingen zitten op een dvor. Niemand kan dat namelijk ooit vinden.

Dus wij de eerste dvor in. Te vroeg. De tweede dvor liep dood en de derde dvor… Nou ja, dat mag de naam dvor niet hebben. Het was gewoon een deuk in de straatgevel. Toch zaten we afgelegen en was het eten de moeite waard.

Kroatië. Het land heeft net de euro en de Schengenzone is niet meer. Het land zweeft in het schemergebied van de EU. Je mag niet overal zelf tanken, er draait deep house op standje disco in het restaurant, maar er zijn ook hordes toeristen, veel Nederlanders en een smetteloze snelweg. We zijn blij dat we op doorreis zijn.

We hebben Oostenrijk deze zomer tot nu toe nog niet droog meegemaakt. En aangezien door hetzelfde lagedrukgebied campings wegspoelen in een land verderop, besloten we de zondag door te brengen in een van de vele musea die Wenen rijk is.

Het werd een mix van Leopold en het kunsthistorisch museum. Het kunsthistorisch museum lijkt op het Hermitage maar dan klein. Het gebouw ziet er ook uit alsof het een paleis is geweest. De inrichting is even overdadig en de namen van de kunstenaars zijn van ongeveer dezelfde orde. Alleen dus een slagje kleiner. En niet gratis.

Musea zijn altijd leuk om te bezoeken. Niet alleen vanwege het artistiek-culturele element, maar juist ook vanwege het sociaal-culturele element wat daar in overvloed aanwezig is in de internationale mélange van de bezoekers. In musea komen werelden samen. Soms botsend, soms met curiositeit benaderend.

Er zijn bijvoorbeeld studenten die weten dat ze onder bepaalde voorwaarden gratis naar binnen mogen en er zijn studenten die daar pas achter komen nadat ze hun toegangskaartje hebben gekocht. Het is toch fascinerend om te zien dat binnen diezelfde demografische groep er een groep bestaat die blijkbaar een neus heeft voor alles wat gratiesj is en dat er een groep is die zich voegt naar de mores en daar niet voor ‘beloond’ wordt.

Even interessant zijn kinderen. Kinderen gedragen zich min of meer hetzelfde ongeacht het land waar ze in opgroeien. En kinderen in een kunsthistorisch museum in Wenen zijn geen uitzondering. Verveeld hangend op een bank, wachtend tot pappa ook eindelijk uitgekeken is in die ene zaal. Het komt me maar al te herkenbaar voor. Ouders met een liefde voor kunst en cultuur die dat proberen over te brengen op de kinderen.

In een zaal met Hollandse meesters was een Oekraïense moeder bezig met die o zo belangrijke opvoedtaak. Twee dochters zaten op de grond voor een bloemstilleven en keken ongeïnteresseerd naar de andere meesterwerken in die zaal (ik bedoel: er hing Avercamp). Moeder zelf had een buggy met een peuter die eigenlijk overal wilde zijn behalve in een museum. Maar als moeders de buggy-troon wegdraaide van de schilderijen was het ook niet goed.

Uiteindelijk pakte ze de peuter uit de wagen en liet hem een ander bloemstilleven van dichtbij zien. “Kijk”, zei ze, “een vlieg.” Kleuter was niet onder de indruk. En ook de slak kon niet veel goeds doen. Tsja, geef het een paar jaar zou ik zeggen. Bij de ene helft van ons is het kunstlicht ook nog maar een paar jaar aan.

Het hele museum werd ik achtervolgd door een rondleiding. De groep was oorspronkelijk zo’n dertig mensen groot. Ze begonnen net als ik bij de Hollandse meesters en net als ik werden ze met de zaal nieuwsgieriger omdat het museum elke zaal beloofde dat de collectie Brueghel een zaal verderop hing.

Bij de Italianen haalde de groep me weer in. Ditmaal was de groep behoorlijk uitgedund. Doorlopend naar de andere zalen kwam ik daar nog plukjes rondleidinggroep tegen in verschillende staten van paniek tot haast. Een deelnemer maakte haastig foto’s van ieder schilderij om vervolgens richting de groep te rennen. Een paar onderuitgezakte pubers op een bank keken geamuseerd toe. Hun pappa was ondertussen selfies aan het maken met Veronese. Moeder was uitgecheckt haar Instagram aan het afscrollen, de laatste puber keek vol afgrijzen naar haar vader.

Het kunsthistorisch museum, ook de collectie bezoekers is de moeite waard om te bezoeken.

Daar sta je dan in de regen om acht uur ‘s morgens bij een supermarkt net over de Oostenrijkse grens om je ontbijt te regelen na een nacht rijden. Triester kon het weer niet zijn. Als bewijs nog even de buienradar: zoek Oostenrijk.

Rond de lunch zijn we in Wenen aangekomen en omdat we nog niet in ons hotel konden, hebben we een paar uurtjes slaap gepakt op de parkeerplaats. Het kalmerende geluid van het getik van regen, geen remmen waardoor je knikkebollend wakker schiet: het was het beste hazenslaapje wat we konden krijgen.

Om de vakantie geheel in stijl af te trappen hebben we koffie (oke, en chocolademelk) gedronken in een Weens koffiehuis met onze eigen krant uit Nederland. Burgerlijker kan bijna niet, maar heejj, we zijn los van thuis, werk, routine en sleur.

Genoeg nieuwe prikkels zou u dus zeggen. Maar toen moesten we nog avondeten en daar kwam toch echt weer een déjà vu om de hoek zetten. Weet u nog dat we al een keertje eerder in Oostenrijk Aziatisch hebben gegeten in een winkelcentrum? En vervolgens dit trucje met veel succes herhaalden in Finland?

U voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen. Op een of andere manier belanden wij gewoon elke keer in een uitgestorven winkelcentrum waar zich dan ons Aziatisch eten bevindt. En ook vanavond bleven we trouw aan onze inmiddels eigen, licht ongewenste traditie.

Het was dit keer wel wat drukker, maar ook hier kwamen weer alle varianten van sociaal ongemak voorbij: thee die op is, gewaarschuwd worden door de serveerster dat het gerust een uur kan duren voor het eten komt, bestek dat vergeten wordt en vervolgens nog een keer vergeten wordt (de ober werd afgeleid door een collega) en als klap op de vuurpijl een verkeerd drankje krijgen. Het voelde als vanouds. We zijn echt op vakantie.