Vanuit Gjirokastër is het iets meer dan een uurtje rijden naar het strand. Nu ben ik geen strandliefhebber, maar dit zag er toch zo aanlokkelijk uit dat we daar maar eens een kijkje zijn gaan nemen.
De route naar Ksamil is mooi, maar de bewegwijzering (en ik quote hier de Wegenwiki van Albanië) is overgenomen van de Italianen en daarmee zijn de borden erg inconsequent en onregelmatig. Vaak hebben we geen idee hoe hard we mogen. Het maakt ook niet uit, er is altijd een Albanees die harder rijdt.
Daarnaast hebben ze in Albanië de verkeerspolitie a.k.a. de verkeersontregelaars. Het verkeer wordt hier grotendeels zelf geregeld. De assertiefste gaat gewoon voor. Maar het komt vaak voor dat we ineens in een file belanden en dan aan het eind van de file erachter komen dat het de verkeerspolitie is die een rotonde probeert te stroomlijnen.
Eenmaal aangekomen in Ksamil rijden we op een onverharde weg naar het strand. We zien een gaatje en proppen daar de auto in. Vrijwel meteen komt er een mannetje met een fluitje aangerend. Flapperend met zijn armen probeert hij de parkeerpolitie uit te hangen. Niet dat er iemand is die naar hem luistert, maar in zijn oranje hesje straalt hij toch iets van een zweem van gezag uit, dus geven we hem voor de zekerheid maar wat parkeergeld.
Het strand ziet er fantastisch uit: wit, blauwe zee, zonnetje, niet al te harde muziek. Totdat we dichterbij het water komen en het strand uit kiezelstenen blijkt te bestaan. En dan niet van die mooie gladde kiezels, maar van die kiezelsplinters die door de golven zijn ontstaan. Au.
Au. Au. Au. Au. Au.
Het waren maar vierhonderd stappen naar het strandbedje, maar het waren vierhonderd stappen te veel.
Het bedje met parasol is onze veilige haven. Zolang je voeten niet buiten het bedje komen, is het prima uit te houden. De Middellandse Zee kent bijna geen getijdenverschil dus ons bedje staat op de smalle strook grond tussen de rotswand en de branding. De temperatuur van zowel het water als het weer is aangenaam.
Met zicht op Corfu, een Italiaans koppel rechts van ons en een Russischtalig paar aan de andere kant, houden we het de hele middag uit, af en toe natgespetterd wordend door de golven en wat verdwaalde kiezelsteentjes. Mijn benen zijn – ondanks de zonnebrandcrème – van ivoorwit naar rauw tonijn gekleurd. Dit is zomervakantie, maar dan prima voor een dag.
