Reizen met Gerard & Tessa

Tsja, je hebt een dagje extra over in Wenen waar je voor de derde keer bent. Wat doe je dan? A) je parkeert jezelf in het beste koffietentje van Wenen; leve de koffiecultuur van de Oostenrijkers! B) je gaat naar een obscuur museum; ik bedoel: het Kunsthistorisch Museum is toch voor groentjes. Of C) je gaat naar een boekwinkel die gespecialiseerd is in kaarten en atlassen; die fetish moet toch gevoed worden.

Het werd alledrie. Inmiddels kennen we onze weg redelijk in Wenen en met kop en schouders boven alle andere tentjes steekt toch wel Haas & Haas. Hoewel Wenen een koffiecultuur heeft, is dit zaakje gespecialiseerd in thee. En die thee is goed! Zij zetten ‘m voor je zodat je niet hoeft te prutsen met een zandlopertje en de smaak is gewoon hoe thee hoort te zijn. Het uitzicht op de rustige achterkant van de Stephansdom maakt het helemaal af. Het is dat er nog iemand bij is, maar anders had een van ons twee daar pas met bedtijd weggegaan.

Maar Wenen kent ook veel musea en ook die kans moet natuurlijk uitgebuit worden. De ene helft van ons wordt blij van moderne kunst, de ander wordt daar chagrijnig van. Maar Wenen is nog niet uitgeput in musea, dus is er natuurlijk – u wist dit uiteraard al – een globemuseum. Say no more! Het tijdverdrijf van de ander was ook gevonden.

Een van ons had de tijd van haar leven in een zekere boekwinkel die op de route naar het globemuseum lag. En liet deze winkel nu toch gespecialiseerd zijn in kaarten en atlassen. Het globemuseum was al een paar honderd meter voor de locatie begonnen en heette Freytag & Berndt. Van wandelkaarten tot nautische en vluchtkaarten: u roept een categorie en ze hadden wel een vrij uitgebreide collectie met materiaal. Walhalla.

Verschillende medewerkers kwamen langs om te vragen of ik misschien hulp nodig had. Ik ga ervan uit dat ze me wilden helpen met kaarten uitzoeken, maar wellicht was er ook iets in mijn blik wat wat zorgen opriep.

We hadden na afloop afgesproken bij Café Landtman – tip van een Weense collega. Waar ene helft bijna tijd tekort had gehad, omschreef de andere helft het Albertina Modern licht beteuterd als een koortsdroom (“Ja, maar Tess, het was echt een eng museum”).

Afijn, er is nog genoeg om naar terug te willen in Wenen. Wij zijn ondertussen de volgende oude bekende aan het opzoeken: San Boldo. Geen tot matig bereik, spierpijn, beste lasagne evah en indrukwekkende bergpas: we komen eraan!

Sommigen van ons schrijven dus een vakantieblog, maar zijn gewoon aan het werk. Weliswaar in Wenen, maar toch.

Trouwe volgers van dit blog weten dat ik een keer eerder voor het werk in het buitenland ben geweest. Toen was een van de rode draden in die vijf dagen: vermoeidheid. En hoewel ik dit deel van mijn werk echt enorm waardeer en voor geen goud zou willen missen, is het echt flink aanpoten.

Drie keer per jaar komen vergelijkbare bedrijven als mijn werkgever bij elkaar op een expertise-onderwerp. En de werkgroep waar ik bij zit heeft data als focus. Een bijeenkomst start op dag 1 vlak voor de lunch en eindigt dag 2 net na de lunch. Dan denkt u waarschijnlijk: dan kun je laat beginnen. Allereerst gaat een deel van de ochtend op met reizen van het hotel naar het kantoor. Soms heb je daar even wat tijd voor nodig (ik kijk naar jou, Madrid en Stockholm). Soms ligt het om de hoek (well done, Wenen!). Daarnaast is het een gewone werkdag, dus de mail en alles gaat gewoon door. En dan is die ochtend toch heel handig en ook zo voorbij.

Vlak voor de lunch kom je bij het kantoor en begint de lunch: wellicht denkt u nu ook dat dit ontspannend is, maar hier komen twee uitdagingen om de hoek. Uitdaging nummer 1: het sociale gedeelte begint meteen. Dus bijpraten, inhoudelijk en sociaal (hoe was je reis, hoe is het afgelopen met die data-architect die wel erg ambitieus was, etc.). Uitdaging nummer 2: ik eet vegetarisch. De ene keer krijg je fantastisch eten, de andere breekt er paniek uit in de keuken en wordt er wanhopig en snel nog gewerkt aan een maaltijd speciaal voor mij (wordt wel ontzettend op prijs gesteld!). Overigens zijn de buitenlandse collega’s ontzettend attent, want vaak wordt er meerdere keren apart bij mij gecheckt of ik goed en voldoende eten heb. Dus aan goede zorgen geen gebrek.

En dan begint het feest. Van een uur ‘s middags tot een uur of half zes gaat het inhoudelijk over data, wet- en regelgeving, ethiek, analytics, uitdagingen, AI en ga zo maar door. En het is de bedoeling dat je meedoet. Dus vijf-en-half uur Friends kijken is intensief, maar prima te doen. Vijf-en-half uur zelf acteren in het Engels en interactie met het publiek vraagt toch wel wat van je brein.

Maar, hoor ik u zeggen, dan heb je de avond toch? Vaak hebben we een halfuurtje tot een uur voor onszelf en daarna begint het social dinner. Rond een uur of acht-half negen gaan we als groep avondeten en hoewel er meer ruimte voor privé-onderwerpen is, gaat het ook hier vaak verder over data. Overigens doet het bedrijf waar we zijn vaak ontzettend hun best om de stad waar we zijn van haar beste kant te laten zien. Inmiddels ben ik op plekken geweest waar ik anders echt nooit terecht was gekomen (soms vanwege de prijs, maar veel vaker omdat het echt inside information is). Alleen al vanwege de moeite die men erin stopt om dit te regelen, maakt dat je dit niet kunt skippen of dat je halverwege weggaat. En dat resulteert in een bedtijd van een uur of elf. Normaal geen probleem, maar na een dag als dit is dat toch wel een latertje. En dan heb ik nog het geluk dat ik niet drink…

De volgende ochtend word je dan weer om half negen verwacht op het kantoor. De tweede helft start nu en vaak ben ik niet de enige die deze helft vooral doorkomt op karakter of koffie. En nu klinkt het alsof het vooral vraagt en weinig oplevert, maar er is niets in mijn werk wat mij meer leert en inspireert dan deze dagen. Neem wet- en regelgeving: we kunnen het zelf allemaal verzinnen, maar als we onze kennis die in heel Europa zit combineren, komen we veel verder en al die verschillende invalshoeken, blikken, ervaringen verrijken het werk op een manier die niet mogelijk is wanneer je hetzelfde zou doen met Nederlandse collega’s die allemaal bij hetzelfde bedrijf werken.

Dus rond een uur of twee ‘s middags op dag 2 is batterijtje echt leeg, maar de komende maanden ben ik in mijn werk nog bezig met het op de juiste plekken brengen van wat ik heb geleerd en meegenomen. De impact van twee werkgroepen terug is nog steeds zichtbaar in ons werk en ook na de afgelopen keer hebben we erna nog meerdere keren afgesproken met Europese collega’s om verder van hen te leren en andersom. En dat geeft zoveel voldoening!

In Wenen is het voor nu klaar en normaal reis je dan of terug naar huis of je blijft net wat langer en reist wat later op de dag of de dag erna terug. Alleen dit keer is het anders: ik heb werkelijk iedereen uit de groep jaloers gemaakt. Mijn laptop en telefoon zijn uitgegaan: onze vakantie start nu en meneer De Mol kan er elk moment zijn.

U vraagt zich nu natuurlijk af of ik een beetje ongeschonden in Wenen ben aangekomen. Dat had wat meer voeten in de aarde dan verwacht. Mijn lichte vrees werd waarheid.

In Keulen had de trein 130 minuten vertraging. Zonder al te veel te verklappen kan ik u vertellen dat dit ruimschoots verdubbeld was toen we Wenen binnenreden.

Tegen de tijd dat we bij Frankfurt waren, was de vertraging al opgelopen tot 170 minuten. Dit had te maken met die mooie route langs de Rijn waar de trein niet hard mocht rijden en dat blokkerende treinstel.

In Frankfurt kwam een Nederlands koppel tegenover het gangpad van mij zitten (in de categorie: prima te doen) en een stel uit Australië. De Nederlanders waren in Frankfurt al klaar met de Deutsche Bahn, de Australiërs hadden een hele doos met vakantie-avonturen waarbij de Deutsche Bahn min of meer gereduceerd werd tot een hokje van de bingo vakantie-ellende dat nog aangekruist moest worden. De problemen met de Deutsche Bahn leek het stel al volledig ingecalculeerd te hebben als onderdeel van de reis die toch al uit hindernissen bestond.

De Aussies waren een koppel op leeftijd wat een maandenlange rondreis door Europa wilde maken. Op de heenweg was hun vlucht in Singapore gecanceld en in Parijs waren er ook al twee excursies om vage redenen vervallen. Ze waren nu op weg naar een cruise over de Donau. U weet wel, die rivier die nu voor veel ellende zorgt… De boot kon niet varen, zei de vrouw bijna stuiptrekkend van de lach, omdat er te veel water was. Ze vond dat idee hilarisch. Oorspronkelijk hadden zij eerder op de boot moeten stappen, maar nu gingen ze dan vanaf Regensburg. Toen we het koppel wat foto’s van het overschot aan water lieten zien, begreep de vrouw pas wat er echt aan de hand was en drong het tot haar door dat een teveel aan water ook een probleem kan zijn voor een boot en dat je in een andere categorie toerisme valt als je daar toch de Donau wil bekijken op dit moment.

Omdat ik water en eten had meegenomen voor een reis die om kwart voor negen ‘s avonds voorbij zou zijn, moest ik op een gegeven moment naar de restauratiewagon. Daar stond de Australiër ook en hij bestelde een koffie. Vervolgens begrepen hij en de barista elkaar niet en hielp ik met vertalen. Wat dat deed met de barista weet ik niet, maar hij bleef stug Duits praten tegen de man die hem niet begreep en begon Engels te praten tegen mij terwijl ik in het Duits antwoordde. We kwamen uiteindelijk allebei met respectievelijk een koffie en een pretzel + mineraalwater weer terug bij onze stoelen.

Alles leek min of meer voorspoedig te gaan en rond half acht appte ik naar Nederland: “Ik ben heel blij dat ik nu in de trein naar Wenen zit en dat ik niet meer hoef over te stappen.” Waarom ik dat deed weet ik niet. Zou ik denk ik de volgende keer ook niet meer doen.

Sommige dingen moet je namelijk ook niet uitlokken.

Om half negen, ergens tussen Nürnberg en Regensburg, hoorden we boven onze wagon een klap en vervolgens vloog er iets langs ons raam. Iedereen keek verontrust naar elkaar en er was een collectieve hoop dat de trein in ieder geval zou doorrijden na alles van vandaag. En even leek de trein ook gewoon door te rijden. Totdat ze dat niet meer deed. Daar stonden we dan ergens in een pre-Alpenwei en een bos.

Na een kwartier schalde er een “Meine Damen und Herren” door de luidsprekers. De trein had problemen met de elektriciteitsaanvoer en onze wagon dacht alleen maar: “No shit, Sherlock, vertel wat de consequenties zijn en ruk die pleister eraf.” Maar hier bleef het bij.

Weer een kwartier later riep het personeel rond dat deze trein niet verder kon. Er zou een andere trein naast de onze komen en de trein zou geëvacueerd worden. Ze wisten nog niet of die nieuwe trein naar Wenen zouden rijden. Nu werd de wagon een beetje moedeloos. Een jongen achter mij die geen Duits kon, maar overduidelijk aanvoelde dat het geen goed nieuws was, kwam met lichte paniek naar me toe: of ik wist wat er aan de hand was.

En toen begon het wachten. En het wachten. En het wachten. Uiteindelijk bleek dat onze trein met opnieuw opstarten het op een lagere snelheid wel zou halen tot aan Regensburg, daar zouden we horen hoe we dan in Wenen zouden komen. We waren op dat moment echt letterlijk halverwege Nürnberg en Regensburg, dus het kruiptempo naar Regensburg zorgde voor een extra vertraging on steroids.

En zo moest ik toch nog overstappen in Regensburg. Daar stond een andere trein die snel leeggeveegd werd van passagiers. Pas toen zij weg waren, gingen onze deuren open. We zaten weer op ons plek maar dan in die andere trein en overal lagen nog bekertjes, eten en krantjes. Dus wij vermoedden dat de trein een soort van plots geconfisqueerd is voor ons of zo. De Australiërs hadden Regensburg in ieder geval gered. De jongen die geen Duits kon en het Nederlandse koppel en ik gingen dan toch echt naar Wenen.

In plaats van kwart voor negen ‘s avonds, kwamen we om half twee ‘s nachts aan. Anderhalve zwerver en het nachtleven van Wenen keken ons aan alsof we van de maan waren gekomen en wij keken terug alsof we de zombie-apocalyps hadden overleefd. De taxichauffeurs waren de enige mensen die nog nuchter konden nadenken en grepen hun kans. Want wie wil er om half twee ‘s nachts nu nog met het ov naar zijn hotel? Ik had in ieder geval inmiddels die principes overboord gekieperd. Een ander overduidelijk Nederlands stel was standvastiger. Ik zag ze discussiëren met een chauffeur, stapte zelf in een taxi en zag ze vervolgens bozig een paar minuten later naar een vrij donker en dicht metrostation benen. Geen idee of zij bij hun hotel zijn geraakt met het ov, maar de taxi gaf hier ook niet per se die garantie, want door wegwerkzaamheden die de chauffeur probeerde te omzeilen naderden we het hotel in een soort spiraalroute. Scheldend kwam de chauffeur steeds dichterbij. Verontschuldigend voor zijn gedrag en de wegwerkzaamheden vroeg hij of we dit ook in Nederland hadden. Mijn inwendige censuurambtenaar kon nog net de zin onderscheppen dat we dat ook hadden, maar dat het Nederlandse ov wel een fatsoenlijk alternatief is. Het was inmiddels kwart over twee. Mijn Weense kussen kwam in zicht.

Het is weer zo ver: voor het werk mag Mrs De Mol naar het buitenland. Ditmaal is het Wenen. En aangezien Wenen ruim binnen berijdbare afstand ligt, werd het verzoek om met de trein te mogen ingewilligd en een erna opvolgende vakantie ook. Het voelde toch een beetje raar om een paar weken later zelf nog een keer naar Wenen te rijden en het dan als eerste tussenstop voor vakantie te hebben.

Als u denkt dat ik het goed voor elkaar heb: meneer De Mol zit al een week in Schotland voor het werk. Dus er is altijd baas boven baas.

En alsof timing niet al een rol speelde deze vakantie: iedereen die het nieuws heeft gevolgd en weet waar Wenen ligt, vraagt zich nu waarschijnlijk af hoe je daar in hemelsnaam komt met de ellende die Beiers noodweer en de Deutsche Bahn heten. Spoiler alert: ik weet het ook nog niet.

De dag begon voorspoedig. Pas om kwart over tien vertrok de trein vanaf Den Bosch naar Frankfurt. Ik kreeg nog een vraag over het feit dat ik graag zaterdag wilde vertrekken. Maar het argument dat ik een dag extra had wanneer de treinen niet zouden meewerken, was doorslaggevend. En daar stond ik dan braaf op zaterdagochtend op station Oss tussen alle dagjesmensen die Den Bosch gingen bezoeken.

We waren Brabant nog niet uit en vol optimisme appte ik De Ander van ons twee dat we dit wel vaker konden doen, want het beviel wel. Little did I know, want we waren koud in Limburg toen de trein afremde en besloot stil te staan in een weiland. Seinstoring. En men wist niet hoe lang het ging duren. En ook niet of de trein nog verder ging rijden na Keulen. De conductrice adviseerde om vooral even af te wachten, terwijl de overstaptijd in Frankfurt met de minuut afnam. Kalm vertelde ze dat er ook een kapot treinstel al twee dagen het traject tussen Venlo en Frankfurt blokkeerde en er waarschijnlijk nog zo’n 90 minuten aan vertraging bovenop kwam omdat ze moesten omrijden. Ik beschik niet over dezelfde kalmte als zij. Maar er was denk ik ook een verschil in belangen. Want exit overstap in Frankfurt.

Het werd half een en kruipend arriveerden we in Keulen. Inmiddels kende ik het complete reisschema van de Deutsche Bahn uit mijn hoofd en had ik gezien dat ik ook in Keulen kon overstappen op de trein die ik naar Wenen moest hebben en in Keulen zou die trein nog achter de trein van ons zitten. Ik was inmiddels wel in voor een gokje en stapte in Keulen uit. Officieel had ik op Keulen 20 minuten overstaptijden ten opzichte van de inmiddels -70 minuten in Frankfurt, dus dit leek het beste alternatief.

Het werd 12:50 en de trein naar Wenen kon toch elk moment komen. Een afgeladen perron keek bij ieder treingeluid verlangend op. Dit zijn van die momenten dat ik extreem dankbaar ben dat mijn talenknobbel ook een paar hersencellen Duits bevat. Want Engels, nee hoor. Verstaanbaar Engels via de omroep op het station: de Britten zitten niet meer in de EU dus waarom zou je. De app van de Deutsche Bahn besloot ook in informatiestaking te gaan en daar stonden we dan. Het was allang 12:50 geweest, de trein stond niet meer op de borden, er stond een massa bij de enige twee DB-medewerkers op het perron die behalve Duits ook Duits spraken en de trein die wel klaarstond, konden we niet in.

En dit is ook het moment dat ik het dan vooral fascinerend vind om te zien wat er met anderen gebeurt. Want dit was een internationale trein, dus op het perron stonden niet alleen Duitsers, maar ook veel Nederlanders en Britten.

Er was een plukje Nederlanders waarvan je dan denkt: oh nee, wij delen een nationaliteit. Zeg maar de categorie die met Heineken op het perron staan en dan schreeuwend een hitje van Guus Meeuwis gaan zingen (wat een van de twee DB-medewerkers subiet en doortastend afkapte met haar pinnige fluitje). Maar hetzelfde dacht ik bij de Nederlanders die even lekker assertief hun mening gingen geven aan die twee arme DB-medewerkers. Toen was ik echt blij dat ik in het Duits mijn vragen kan stellen.

De Duitsers begonnen vooral te mopperen. “Het was toch unmöglich. En dan krijg je alleen verontschuldigingen. Dit ging toch niet.” Beschaafd gedeelde verontwaardiging die niet in enige actie werd omgezet. Fantastisch om naast te zitten tijdens het wachten, want elke snipper informatie werd met een saamhorigheid waar wij nog wat van kunnen leren gedeeld met iedereen die er Duits uitzag of zich zo gedroeg ^^

En dan waren er nog de Britten. Waarschijnlijk gepokt en gemazeld door hun eigen treinthuissituatie die met een onverwoestbaar optimisme en een prettige gelatenheid zichzelf onzichtbaar in een hoek van het perron parkeerden en rustig wachtten tot de trein naar Wenen met 130 minuten vertraging dan toch eindelijk binnenkwam.

Ik zit dus inmiddels in een trein en tot dusver rijdt deze trein naar Wenen. Ik kom waarschijnlijk ergens rond middernacht aan in Oostenrijk, maar door de versperring tussen Venlo en Frankfurt heb ik zojuist het mooiste stukje treinspoor langs de Rijn gezien (die overigens enorm hoog staat). En ik kan alleen maar met een lichte angst afwachten op wat nog gaat komen, want het is nog een flink stuk Duitsland wat voor me ligt.

Mensen, we zijn enorm gezegend met de NS. Sommige dingen mis je pas als ze er niet meer zijn.