We zijn in Lvov, Oekraïne. De heenreis ging voorspoedig. De ene helft van de Spoetnikjes had alleen de pech op dat ene weggetje te rijden dat Polen nog niet heeft aangepakt. Gelukkig was dit weggetje ‘slechts’ een luttele zeventig kilometer. Gestuiter alom dus. Afijn, de rest van Polen is qua infrastructuur dus wel opgeknapt en zodoende hebben we de 1400 kilometer naar de Oekraïense grens goed en snel kunnen afleggen. Vandaag mochten we achteraansluiten bij de grote “inodus” van alle Oekraïners die uit hun diaspora voor een zomer weer terugkeren. De grens was onderbezet waardoor de paspoortcontrole erg lang duurde en onze auto niet gecontroleerd is. Voor de verandering moesten we ook een kopie van ons paspoort maken aan het eind van een gangenstelsel in de donkere kelder van een klein KGB-achtig gebouw wat op zich ook al weer een avontuur op zichzelf was. Een kleine acht uur (!) later stonden we dan toch echt in Oekraïne waar we prompt een straathond bijna voor z’n sokken reden.
In Lvov was het weer het gebruikelijke zoeken naar de logica van huisnummering. De logica hebben we tot op heden nog steeds niet gevonden, het hotel wel – dat lag op een dvor, binnenplaats. Op zich maakt dat het zoeken naar je bed niet per se makkelijker, maar de sfeer is er wel beter en het is rustiger dan aan een straat. De jongen van het hotel stond te trappelen om ons te helpen en na acht uur wachten bij de grens konden we niet meer assertief genoeg zijn om zijn hulp af te slaan. In recordtijd stonden onze koffers boven en de auto op een parkeerplaats.