Omdat Lvov-Chisinau een vrij lange afstand is, hadden we gekozen om door de Karpaten naar de Moldavische grens te reizen. Dat is iets waar we absoluut geen spijt van hebben. Vandaag zijn we vanuit het noordelijke gedeelte van de Oekraïense Karpaten naar het zuidelijke gedeelte gereden. Een afstand die niet heel groot is, maar door de wegen wel lang. Ook hier werden we geconfronteerd met het landelijke karakter van de Karpaten: we zaten vast in een kudde schapen…
Kort daarna werd de weg wel erg avontuurlijk, dus besloten we om onze uitgezette route niet te vervolgen, maar om een stukje terug te rijden en op die manier sneller bij de grote weg te komen. De komende alinea’s beslaan in tijd een uur of acht, qua kilometers een stuk of 180.
De avontuurlijke weg was eerst asfalt met diepe kuilen, maar werd daarna gravel. Het had ook nog geregend dus we konden door de plassen niet zien hoe diep de kuilen waren. En op deze manier hebben we onze eigen aflevering van De gevaarlijkste wegen van de wereld gecreëerd. We besloten om op een idyllisch plekje even te pauzeren om daarna om te keren naar de ‘grote weg’. Ons plekje werd gedeeld met een boer en twee koeien, een mooi snelstromend beekje en een fantastisch uitzicht op de bergen.
Iets verderop onderweg, maar nog steeds in the middle of nowhere kwamen we de zoveelste Jehova’s getuigen tegen die erg actief zijn in West-Oekraïne. We vertrouwden inmiddels volledig op onze Russische navigatie omdat dat de enige navigatie was die ons de avontuurlijke weg had afgeraden. Helaas voor ons raadde de Russische navigatie een bijna even avontuurlijke route aan. Maar volgens de navigatie was dat echt de kortste en beste manier om bij de ‘grote weg’ te komen. Wat volgde was een bergweggetje van 20 kilometer met spectaculaire afgronden zonder vangrail dat was afgewerkt met… gravel.
Een hobbelig uur en vele magnifieke uitzichten later hadden we onze tweede aflevering van De gevaarlijkste wegen van de wereld te pakken. Het weggetje eindigde in het Roemeense gedeelte van Oekraïne waar volgens alle kaarten de ‘grote weg’ zou liggen. Behalve veel half afgebouwde huizen en veel Tsjechische nummerborden zagen we vooral heel veel kuilen. Diepe kuilen. Kuilen zo diep dat we er amper harder konden rijden dan op ons bergweggetje met gravel. De plaatsnamen stonden zowel in het Oekraïens als in het Roemeens aangegeven. Maar daar had alleen de bijrijdster oog voor. Op een gegeven moment werden de kuilen minder en de weg beter. Hier zagen we, in de uithoek van Oekraïne ineens erg veel blauw en geel. We waren aangekomen aan de Oekraïens-Roemeense grens. De grens wordt gevormd door de rivier de Lug. De route was prachtig. Het was zo verschrikkelijk mooi. En de grens was ronduit fascinerend. De rivier is namelijk niet heel breed en behalve een flinke stroming niet heel erg heftig. Zowel aan de Roemeense als aan de Oekraïense kant waren vrijwel geen bewaking, camera’s of ook maar iets te zien. Dus mocht je een keer illegaal de EU in willen als Oekraïner, dan moet je het daar doen (heeft inmiddels geen nut meer, want ook Oekraïners mogen visumvrij de EU in). Af en toe zagen we een geel-blauwe houten grenspaal en soms wat prikkeldraad. We telden twee bordjes met waarschuwingen voor een naderende grens en het gevaar van papierloos aan de verkeerde kant belanden.
Na toch wel een flink aantal kilometers verlieten we de grensweg (en het Roemeense en daardoor gratis telefoonnetwerk) en slingerden we terug de bergen in. Al waren we de bergen nooit echt uitgereden. Op onze ‘grote weg’, die de rivier de Lug volgt, kwamen we meerdere houten hangbruggen tegen die we natuurlijk even moesten uitproberen (te voet). Die hangbruggen zien we vanavond terug in onze dromen. Iets met loszittend hout en een bergrivier.
Na deze mooie landschappen en vergezichten zagen we dan toch eindelijk Kolomya liggen. Ons hotel hebben we in recordtijd gevonden. Het stond ook wel heel onoosteuropees goed aangegeven. In een verrassend hip tentje hebben we lekker gegeten en geprobeerd om de vele indrukken van vandaag op een rijtje te krijgen. In de link onder foto’s aan de zijkant of onderaan de pagina kunt u met het wachtwoord lezer inloggen en kunt u ook een indruk van de Karpaten en de ‘wegen’ krijgen. Wij vinden het, als u van avontuur houdt, een absolute aanrader!