We lopen wat achter. Hier een poging om het in te halen. Twee dagen terug zijn we vertrokken uit Kiev naar Zhytomyr, waar we Zhenya hebben ontmoet. Het weerzien was goed en we hebben gezellig de avond doorgebracht bij Varenichna. Na een nachtje Zhytomyr moesten we dan toch naar de grens. Daar kregen we nog even een toefje Oost-Europa en bureaucratie mee.
Het begon in Zhytomyr waar de weg was afgesloten en we onze eigen omleiding mochten verzinnen. We weten nu dat er een extra woonwijk in Zhytomyr is met uitzicht op de Teteriv. Hier kwamen we er ook achter dat een stadsweg niet per se hoeft uit te lijnen met een regionale weg. Ook een interessante ervaring.
De Oekraïense grens ging snel, maar we werden eruit gepikt voor een grondige controle. Alles moest uit de auto en open, de reserveband moest van de houder en we moesten extra vragen beantwoorden. De eerste twee waren al een grote opgave. Die laatste was ronduit zenuwslopend. Denk twee, drie douaniers die tegelijk in het Russisch vragen stellen. Gelukkig konden de douaniers lachen om het feit dat we bij Varenichna hadden gegeten. Een klein uurtje later stonden we voor de Poolse grens. Een whopping drieënhalf uur later stonden we er nog steeds. De Polen hadden namelijk niet zo veel zin om te werken of zo. We weten het niet. Het duurde erg lang voor de weinige activiteiten die gebeurden. De laatste douanier die we hadden was vooral bezig met haar haar en eigenlijk maakte de Poolse controle de strikte en grondige Oekraïense speurtocht te schande. Maar, hey, na vierenhalf uur zijn we wel weer terug in “het Westen”. Het duurde nog even voordat de wegen ook in het Westen waren, maar het heeft ook wel z’n charme om na zo veel spoorwegen te hebben gekruist een spoorwegovergang om kwart voor twaalf ‘s nachts in werking te zien, om er vervolgens in geheel Oost-Europese stijl er overheen te stuiteren naar ons hotel.
Vandaag zijn we echt weg uit Oost-Europa. De wegen zijn eng goed, kerktorens hebben een klokvorm, in plaats van uivorm, de benzine is duurder en er zijn medeweggebruikers. Ons avontuur is voor nu bijna ten einde. Nog maar 860 kilometer. Maar dat is niets vergeleken met de 4750 kilometer die we op het moment van schrijven erop hebben zitten. We hebben er van genoten en we vonden het gezelschap van de Spoetnikjes een welkome ervaring. Er rest dan ons alleen nog om afscheid te nemen en te hopen dat we u op de volgende blog terugzien. Do vstrechi!