Month: May 2019

Posted on

Dag 3 – Firenze (I)

De ene helft van ons was amper klaar met een opdracht voor school, de andere had een levensopdracht gevonden in het meticulously plannen van de bezienswaardigheden van Florence. De laatste had een grote ijver aan de dag gelegd en had zodoende een route uitgestippeld die het kortst was, een rondje was, waardoor je alles maar een keer liep, en die toch alle bezienswaardigheden eer aan deed. (Voor liefhebbers is het lijstje toegevoegd)

We stapten halverwege het rondje in bij de Santa Croce. Foto’s volgen later. De Santa Croce werd gevolgd door de Palazzo Vecchio, Piaza della Signioria, Ponte Vecchio, Santo Spirito, Piazalle Michelangelo waar een mooi uitzicht op de stad was, San Miniato Al Monte met een nog mooier uitzicht op de stad, San Lorenzo en de Santa Maria Novella. De oplettende lezer mist de Santa Maria del Carmine en de Duomo, maar die waren qua sluitingstijden handiger om te bewaren voor de dag erna.

Wat een mooie stad is Florence. En wat ontzettend druk. Italianen rijden als Oekraïeners en de dode hoek moet in deze verfijnde stad nog uitgevonden worden. Het is toch een klein wonder dat we het zonder schade ervan af hebben gebracht. Hier kan ook het parkeren niet onvermeld blijven. Het parkeren moest in een garage die net iets te laag was voor onze auto. De dakkoffer eraf halen deed wonderen. De parkeerwachter sprak alleen Italiaans, maar op de een of andere manier begrepen we elkaar. Hij hield de poort langer open, wij haalden de dakkoffer eraf. Hij legde die even aan de kant, wij probeerden te parkeren. Hij gidste ons naar de juiste plek, wij namen de sleutel van de auto mee. Dat laatste was alleen niet helemaal de bedoeling, want in Italië parkeren ze in garages alles dubbel. Zo passen er meer auto’s in de garage. De sleutel zorgt ervoor dat je auto geen schade oploopt als iemand achter je wil uitparkeren.

De laatste link naar Oekraïne kregen we toen we op een bord panna cotta zagen staan. Dat wilden we in Italië wel eens proberen. We hadden ons geïnstalleerd in het desbetreffende tentje en hadden zelfs de panna cotta al besteld. Maar toen kwam de serveerster terug: “Erm, sir, there is no panna cotta, but you can choose the gelatto...”

Posted on

Dag 2 – Firenze (I)

Vandaag was het dan zo ver: de grote oversteek van de spreekwoordelijke Rubicon. Al was het na het oversteken nog lang zoeken naar Italiaans. Zuid-Tirol is niet eens tweetalig, maar anderhalftalig Duits.

Na het vertrek uit Mannheim reden we al vrij snel de file in. Iets met een combinatie van Baustelle en vakantiegangers. Toen we eenmaal München voorbij waren verliep het verder eigenlijk voorspoedig. De route zelf is een aanrader. Het is een mooie reis door eerst het laaggebergte, daarna de Alpen en dan de Dolomieten. Het was schitterend. In combinatie met de Italiaanse snelweg is het ook heerlijk wegrijden. Veel bergen zijn nog besneeuwd, maar aan veel riviertjes kun je zien dat dit al tanende is.

En ja, hoe kunnen we onze eerste indruk van Italië beschrijven. Kort gezegd: Italië is het Oekraïne van de Alpenlanden. De vangrail is overal verroest (al ontbreekt die volledig in Oekraïne). De bekende fietsers en scooters zijn op de (provinciale) snelweg. Wegwerkers steken lopend de snelweg over. Tanken mag je niet zelf doen. Zodra je van de tolweg bent is zelfs het wegdek Oekraïens. Mensen spreken geen buitenlands, maar zijn wel heel behulpzaam. Het weggedrag van medeweggebruikers doet bij vlagen erg Oekraïens aan. Nou ja, we voelen ons in ieder geval thuis. Onderweg zijn we enorm veel ruïnes en oude gebouwen tegengekomen, dus dat belooft al veel goeds.

Op het moment van schrijven is het nog een uurtje rijden naar Florence. We zijn inmiddels allang uit Zuid-Tirol, dus we zien en horen nu echt alleen nog maar Italiaans om ons heen. En wat klinkt die taal toch fijn!

Posted on

Dag 1 – Mannheim (DE)

Als je naar Florence wil, zijn er twee logische routes: de route door Zwitserland (het kortst, maar het duurst) of via Innsbruck, Oostenrijk (het langst (dertig minuten, maar toch), maar het goedkoopst). Omdat wij last hadden van keuzestress hebben we voor allebei gekozen. De heenweg via Oostenrijk en de terugweg via Zwitserland.

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het niet de keuzestress was, maar een andere soort stress die ons eigenlijk dwong voor deze creatieve oplossing te gaan: het paspoort. Zoals de Ruslandgangers onder ons weten, lag ons paspoort bij de Russische ambassade geduldig te wachten op een visum. Niet wetende dat het nodig werd geacht door de bezitters om fatsoenlijk Zwitserland in te kunnen komen.

Omdat we Florence toch niet wilden missen werd bedacht dat we dan maar via Oostenrijk moesten rijden. Mocht het paspoort op tijd terug zijn, dan konden we alsnog via Zwitserland gaan. Op zaterdag 25 mei werd uit voorzorg maar alvast een Oostenrijks vignet aangeschaft. En toen werd het maandag 27 mei en kwam er rond half twee een berichtje van de Russische ambassade binnen. De paspoorten waren klaar. Het rekenen en plotten begon opnieuw. Want Den Haag ligt nog uit de route en de afhaalmomenten van het voorportaal van de Russische ambassade zijn schaars. Zodoende kwamen we tot de ‘oplossing’ om op woensdagmiddag de paspoorten op te halen. Ook omdat het met een paspoort iets fijner reist dan met een ID-kaart of een rijbewijs.

Afijn, vier uur reistijd verder en de paspoorten waren dan toch echt weer in Nederlandse handen. Maar toen zaten we met een luxe-probleem: een paspoort dat de mogelijkheid geeft om door Zwitserland te reizen en een Oostenrijks vignet al op de voorruit…
En nu zijn we op weg naar Innsbruck (ik bedoel, dat vignet moet je toch verzilveren). De eerste vier uur zijn gisterenavond afgelegd en vanmorgen zijn we vanuit Mannheim dan vertrokken naar Oostenrijk.

P.S.: In Mannheim waren ze al helemaal voorbereid op ons Italiaanse avontuur: ons hotel heette Leonardo. Overal waren referenties naar deze uomo universalis terug te vinden, waaronder een tekening van een meisje dat naar beneden keek, maar tactisch boven ons bed was opgehangen en daardoor toezag of wij onze slaap wel kregen…

Posted on

Verzekering en kentekenplaten

Voor een bezoek aan Rusland met de auto heb je natuurlijk wel een geldige autoverzekering nodig. In theorie kan dat aan de grens geregeld worden, maar omdat de grenzen al lang genoeg duren regelen we dat liever vanaf de bank thuis. We hebben daarom weer een (tijdelijke) autoverzekering die ook in Rusland geldig is.

Verder hebben we twee witte kentekenplaten besteld zodat we in Rusland niet zo opvallen met de knalgele platen:

Posted on

Visumaanvraag

Nadat we (eindelijk) de Ruslandverklaring van onze reisverzekering binnen hebben heeft Tessa vandaag een bezoekje gebracht aan het consulaat, of eigenlijk een voorpost daarvan. Daarmee is het visum aangevraagd en het hoopvolle wachten begonnen:

Posted on

De Kosmonauto of het klein APK-avonturenboek

Ook komend jaar hopen we weer af te reizen naar het oosten van het Europees schiereiland. Daarvoor moest alleen wel de Kosmonauto nog even door de keuring. En daar ging het mis. Of bijna mis eigenlijk. Het begon met een voorkeuring zodat we wisten wat er op ons afgehuppeld kwam. Toen bleek dat de fuseekogel aan het eind van zijn Latijn was. Meneer De Fuseekogel was vervangen, toen bleek dat de remmen roet in het eten gooiden. Na ook dit opgelost te hebben werd er vrij letterlijk roet in het eten gegooid: de CO-verhouding in de uitlaatgassen was te hoog. En toen hadden we bijna een nieuwe auto en een bijna nieuwe auto. De inhoud onder de motorkap van de Kosmonauto was namelijk zo goed als compleet vervangen om die CO-waardes maar naar beneden te krijgen, maar niets mocht baten. We hadden zelfs al een afspraak staan bij een autoverkoper om voor een nieuwe auto te gaan kijken, maar een dag van te voren bleek dat het vervangen van de bougies toch genoeg was om door de keuring heen te komen. Nu nog de distributieriem vervangen…

P.S.: dit is ook de officiële start van een nieuwe blog over onze avonturen met de gebroeders Karamazov (A. en P.) die ons deze zomer zullen vergezellen in de Kosmonauto op weg naar het barre oosten.