We zitten in een buitenwijk van Gdansk. Op zich geen probleem, want de bus stopt voor het hotel en de tram op tien minuten lopen. We hadden uitgezocht dat het het makkelijkst was om met de tram naar het centrum te reizen.
Gisteren kwamen we al een kaartjesautomaat tegen die we nog uitprobeerden om te zien of we dat ding begrepen en vanmorgen liepen we er nog langs, maar ja, die automaat stond bij de bushalte en wij wilden met de tram. Maar volgens een van ons twee was het allemaal deel van de beleving. En een beleving werd het.
Bij de tramhalte was namelijk nergens een automaat te bekennen en de qr-code die ons in het Pools verwees naar allerhande vage apps om kaartjes te kopen werkte ook niet optimaal. Al begrepen we inmiddels wel dat die automaat die we nog hadden getest eigenlijk ook bedoeld was voor de tram.
We hadden nog de stille hoop, een soort Amsterdamse toestand aan te treffen in de tram zodat we daar kaartjes konden kopen, maar helaas. Half zwart rijdend, half proberend kaartjes te fixen, zagen we halverwege de route buiten weer zo’n automaat staan. We zijn toch maar uitgestapt om analoog twee kaartjes te kopen.
De eerstvolgende tram die we geheel legaal namen, maakte nog geen twee haltes later een noodstop om er vervolgens helemaal mee te stoppen. De machinist mompelde in het Pools dat dit het eindpunt voor vandaag was en de hele tram liep leeg. Daar stonden we dan halverwege op weg naar de oude stad met kaartjes, zonder rijdende tram.
Weer een tram later kwamen we dan toch eindelijk aan in het centrum.
Gdansk is, net als iedere andere stad tussen het huidige Duitsland en het huidige Rusland, een keer of wat tussen minimaal vier machthebbers geswitcht. Daarnaast had de stad een belangrijke positie in de Hanzeliga, en dat zie je. Volgens de mevrouw die de onvermijdelijke stadstour aanbood, zouden we net Amsterdam zien als we naar de rivier liepen. Hoewel de stad bijna volledig opnieuw is opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog, is de stijl onmiskenbaar Duits, Oostzeegothiek, Pools en Nederlands. Al viel het Amsterdamgehalte wel erg mee.
Qua toerisme is Gdansk nog niet echt ontdekt of we zijn een van de eersten die na de coronapandemie weer op vakantie gaan. Om ons heen hoorden we één Brit, een paar verdwaalde Duitsers, wij, een hoop Oekraïens en Russisch en verder vooral Pools.
Voor zover we Polen nog niet associeerden met de opvang van Oekraïense vluchtelingen, worden we er deze zomer alsnog sterk bij bepaald. Aan alles merk je dat de oorlog in Polen geen ondergesneeuwd nieuws is. Overal wapperen Poolse en Oekraïense vlaggen, nog veel meer dan in Nederland. Zelfs elke bus en tram zijn voorzien van een Pools en een Oekraïens vlaggetje. In Gdansk hoor je ook veel Russisch, wat vrijwel altijd Oekraïeners zijn. Daarnaast hebben we natuurlijk nog de zeer specifieke gastvrijheid van ons Poolse hotel. De enige Russische auto die we tot nu toe hebben gezien en die geparkeerd staat bij het hotel, heeft sinds vanmiddag een A4’tje op het nummerbord geplakt zitten: mag verkocht worden.
