Dag 10 – error 404 (Kaunas, LT)
Het is vandaag plakkerig warm. Zo’n hitte die in eerste instantie niet warm voelt, totdat je gaat lopen en meteen het zweet je uitbreekt. Gelukkig heeft Vilnius kleine straatjes waardoor je veel in de schaduw kunt blijven lopen.
Vilnius heeft ook een supermarkt zonder personeel. Hoewel ik mijzelf niet heel oud acht en ik redelijk bij ben met technologie, kreeg ik toch wel de rillingen van deze winkel. Het werkt als volgt: je legt je pasje neer alsof je contactloos betaalt. Er opent een hekje en je mag de supermarkt in. Die ziet er gewoon normaal uit. Dus doodnormale schappen met doodnormale producten en papieren prijskaartjes. Dat werk zeg maar. Je pakt een fles water zonder prik, loopt naar de kassa en een computerscherm in onbegrijpelijk Litouws brabbelt iets en laat uit eigen beweging die fles water op het scherm zien. Je klikt op de grote blauwe knop want dat zal wel afrekenen betekenen. Je betaalt en er opent wederom een hekje, maar nu naar buiten toe, en je staat weer op straat met je boodschappen. Voor alle duidelijkheid: het enige wat er bij volle bewustzijn gescand is, is het bankpasje.
Dit was het moment dat de paranoia die toch wel lichtelijk in mij huist volledig wakker werd. Ik denk dat die supermarkt zelfs scant hoeveel coronavaccinaties en wortelkanaalbehandelingen je hebt. Ik voelde me als een middeleeuwer die zojuist wakker was geworden in 1984 of als die verhoorder uit Black mirror die een crimineel een bekentenis probeert te ontlokken en daarna zichtbaar voor iedereen wordt uitgesloten van de maatschappij. Ik snap wel dat je in die supermarkt geen personeel nodig hebt, want hoewel we inmiddels niet meer in Vilnius zijn, word ik geloof ik nog steeds gescand in iedere andere totaal ongerelateerde supermarkt die ik binnenloop.
(goed, iedere Amsterdammer die dit leest moet waarschijnlijk keihard lachen om mijn naïviteit, maar ik geloof dat ik er min of meer trots op ben dat het pas in 2022 was toen ik deze ervaring voor het eerst onderging)
We lieten ons afzakken richting de auto die we middels een andere hypermoderne scanner zonder parkeerkaartje hadden kunnen parkeren. Ons was beloofd dat de boom vanzelf omhoog zou gaan bij het uitrijden wanneer ons nummerbord opnieuw gescand zou worden. Gezien de eerdere ervaringen met Litouwse scanners, hadden we er alle vertrouwen in dat dat goed zou komen.
Niets was minder waar. Alle achterdocht die flink was opgepookt in een ordinaire supermarkt kon nu weer terug in Pandora’s doos, want deze scanner had grote moeite met de zes karakters van ons kenteken. Je vraagt je af wat er moeilijker is voor beeldherkenning: een vaststaande set met tekens of het constant wisselende assortiment in de levensmiddelenindustrie. De hulplijn die ons aangeraden werd, was niet bereikbaar en een keer of vijftien naar de scanner rijden (inclusief achteruit) mocht niet baten. Ongeveer tegen de boom aanrijden was het trucje dat ervoor zorgde dat ook dit hekje naar buiten open ging. We konden onze reis vervolgen.
Inmiddels hebben we alle scanners achter ons gelaten. Sterker nog, we zijn weer in de oude, vertrouwde analoge wereld terechtgekomen waar je moeite moet doen om personeel van het hotel te overtuigen dat de boom echt omhoog moet zodat je je auto op hun terrein kunt parkeren. De wereld is hier zo analoog dat het hotel de boekingen handmatig in hun eigen systeem moet zetten en daar was iets niet helemaal goed gegaan. Laten we het erop houden dat wij de reservekamer hebben en de mensen na ons in de rij een ander hotel moesten gaan zoeken. Ietsjes langer op die parkeerplaats hannesen in Vilnius of wij waren de sjaak geweest.