De reis heeft ons naar Vilnius, hoofdstad van Litouwen, gebracht. De route ernaartoe voer ons door het voormalige Pruisen en Mazoerië. De weg liep parallel aan de grens met Kaliningrad, de Russische exclave.
In 2019 zijn we nog in Kaliningrad geweest. Rusland had toen net het e-visum geïntroduceerd voor dit oblast’.
We reden nu op dezelfde weg als toen, zij het dat we tien kilometer voor de grensovergang naar het oosten afsloegen. De wegen in Polen zijn over het algemeen vrij goed en netjes. Ook in dit grensgebied was de weg aan het begin nog breed, met vluchtstrook en brede berm. Naarmate onze reis vorderde, veranderde de vluchtstrook in een onverharde berm, de strepen werden steeds schaarser en op het laatst was de belijning ingeruild voor lapjes asfalt en verse kuilen. Alleen een weiland en wat bomen scheidden ons nog van Rusland. En een oorlog.
Meanderend door het Poolse platteland bezaaid met heuvels, meertjes, bos en met al die herinneringen aan Duitsland en Nazi-Duitsland (“Hallo Wolfschanze”) kwamen we aan bij het drielandenpunt van Polen, Litouwen en Rusland. Hoe tekenend wil je de huidige situatie hebben: het Poolse en Litouwse deel waren toegankelijk. De grens met Rusland was afgehekt met een rood-wit en een rood-groen hek. Achter het drielandenpunt begonnen de echte grenshekken en camera’s: toegang tot Rusland is verboden.
In Vilnius ontmoeten we een mooie oude stad met veel kerken en prachtige architectuur. We zitten naast een Joodse straat die ook in het Jiddisch wordt aangeduid als herinnering aan de grote Joodse gemeenschap die hier leefde. Alles ademt historie en grandeur. Mensen zijn vol goede moed en bravoure, de dreiging is ver weg.
