In 2020 waren we in Oostenrijk. Er is toen een moment geweest waarop ik vreesde geen blog te kunnen schrijven, omdat Oostenrijk een beetje saai was. Maar gelukkig gingen we sushi eten in een restaurant in een donker en verder leeg winkelcentrum.
Vandaag hadden we min of meer dezelfde situatie aan de hand. Helsinki is een aardige stad, maar niet per se heel bijzonder. Het museum van de geschiedenis van Helsinki hadden we ook al bekeken en hoewel de indeling en de verhaallijn onnavolgbaar waren, kwamen we daar toch veel te snel weer naar buiten.
De bibliotheek was mooi, maar ging al vrij snel over op een fantasieloze jaren tachtigstijl, dus ja, wat moet je dan? Nou ja, je kunt ervoor kiezen om bij een restaurant te gaan eten voor €12,50 per persoon. Dat hadden al alarmbellen moeten zijn, want dit is Finland en alles is hier duur. Daarnaast heette het Asian buffet. Voelt u de overeenkomsten zich opbouwen? De helft van ons twee die het uitgezocht had, noemde het zelfs: “net zoiets als wat we in Oostenrijk hadden”.
Op zoek naar het restaurant bleek dat we niet op straatniveau moesten kijken, maar een – jawel – bijna leeg winkelcentrum in moesten. Op dat moment bekroop in ieder geval mij het gevoel dat ik misschien wel blij moest zijn met het niet kunnen vinden van het eettentje. Gerard was echter enthousiaster en riep onderaan de roltrap: “Tess, kom, ik heb het gevonden! Hier is het!”
Behalve twee Finse pubermeisjes, waren we de enige. Het buffet bestond uit een zeer sobere saladebar met ijsbergsla, augurken, tomaten en bietenschijfjes. Er waren wat bakken met rijst, noedels, curry en loempia’s. En als laatste was er nog een plaat met wat verschillende soorten sushi. Maar wat het exact allemaal was weten we niet zeker, want alle bordjes met omschrijvingen waren in het Fins. In die €12,50 zat dan ook nog een drankje inbegrepen: een flesje Coca Cola of Fanta. Het andere drinken was water uit een kan met twee zielige schijfjes citroen.
Tsja, daar zaten we dan. Het eten was lauw, de locatie verre van vakantiestemming bevorderend. De sushi durfden we allebei niet te nemen, want, nou ja, lauwe sushi is niet vragen, maar eisen om ellende. Maar de mensen die er werkten leken erg blij met onze komst. En net op het punt dat het heel ongemakkelijk leek te worden, was er ergens een conservenblik Finnen opengetrokken in het winkelcentrum. Vanuit het niets kwamen ineens een man of tien eten. De staf was net zo verbaasd als wij. Zelfs het personeel uit de keuken kwam even kijken. Een paar mensen waren op zichzelf, maar de meerderheid van die groep nieuwe eters bleek bij elkaar te horen. En waar wij nog behoorlijk beschroomd waren, bleven deze mensen maar opscheppen. Het eten leek zelfs voor nieuwe inspiratie te zorgen, want volgens mij was het een rockbandje (zo zagen ze er in ieder geval uit en zo klonken ze ook, maar dat hebben we bij veel Finnen). Al gauw werd door een iemand een gitaarriffje gejamd en werd er instemmend op voortgebrainstormd.
Wij hadden inmiddels de moed verzameld om ons toetje ergens anders te halen. Het personeel had de avond en waarschijnlijk omzet van hun leven. Na zoveel roadtripjes, dubieuze hotels, hachelijke grensovergangen en oneindig veel nieuwe smaken, hebben we vandaag toch een primeur: dit restaurant overtroefde ruimschoots de ervaring van het sushirestaurant in Oostenrijk.