Sommigen van ons schrijven dus een vakantieblog, maar zijn gewoon aan het werk. Weliswaar in Wenen, maar toch.
Trouwe volgers van dit blog weten dat ik een keer eerder voor het werk in het buitenland ben geweest. Toen was een van de rode draden in die vijf dagen: vermoeidheid. En hoewel ik dit deel van mijn werk echt enorm waardeer en voor geen goud zou willen missen, is het echt flink aanpoten.
Drie keer per jaar komen vergelijkbare bedrijven als mijn werkgever bij elkaar op een expertise-onderwerp. En de werkgroep waar ik bij zit heeft data als focus. Een bijeenkomst start op dag 1 vlak voor de lunch en eindigt dag 2 net na de lunch. Dan denkt u waarschijnlijk: dan kun je laat beginnen. Allereerst gaat een deel van de ochtend op met reizen van het hotel naar het kantoor. Soms heb je daar even wat tijd voor nodig (ik kijk naar jou, Madrid en Stockholm). Soms ligt het om de hoek (well done, Wenen!). Daarnaast is het een gewone werkdag, dus de mail en alles gaat gewoon door. En dan is die ochtend toch heel handig en ook zo voorbij.
Vlak voor de lunch kom je bij het kantoor en begint de lunch: wellicht denkt u nu ook dat dit ontspannend is, maar hier komen twee uitdagingen om de hoek. Uitdaging nummer 1: het sociale gedeelte begint meteen. Dus bijpraten, inhoudelijk en sociaal (hoe was je reis, hoe is het afgelopen met die data-architect die wel erg ambitieus was, etc.). Uitdaging nummer 2: ik eet vegetarisch. De ene keer krijg je fantastisch eten, de andere breekt er paniek uit in de keuken en wordt er wanhopig en snel nog gewerkt aan een maaltijd speciaal voor mij (wordt wel ontzettend op prijs gesteld!). Overigens zijn de buitenlandse collega’s ontzettend attent, want vaak wordt er meerdere keren apart bij mij gecheckt of ik goed en voldoende eten heb. Dus aan goede zorgen geen gebrek.
En dan begint het feest. Van een uur ‘s middags tot een uur of half zes gaat het inhoudelijk over data, wet- en regelgeving, ethiek, analytics, uitdagingen, AI en ga zo maar door. En het is de bedoeling dat je meedoet. Dus vijf-en-half uur Friends kijken is intensief, maar prima te doen. Vijf-en-half uur zelf acteren in het Engels en interactie met het publiek vraagt toch wel wat van je brein.
Maar, hoor ik u zeggen, dan heb je de avond toch? Vaak hebben we een halfuurtje tot een uur voor onszelf en daarna begint het social dinner. Rond een uur of acht-half negen gaan we als groep avondeten en hoewel er meer ruimte voor privé-onderwerpen is, gaat het ook hier vaak verder over data. Overigens doet het bedrijf waar we zijn vaak ontzettend hun best om de stad waar we zijn van haar beste kant te laten zien. Inmiddels ben ik op plekken geweest waar ik anders echt nooit terecht was gekomen (soms vanwege de prijs, maar veel vaker omdat het echt inside information is). Alleen al vanwege de moeite die men erin stopt om dit te regelen, maakt dat je dit niet kunt skippen of dat je halverwege weggaat. En dat resulteert in een bedtijd van een uur of elf. Normaal geen probleem, maar na een dag als dit is dat toch wel een latertje. En dan heb ik nog het geluk dat ik niet drink…
De volgende ochtend word je dan weer om half negen verwacht op het kantoor. De tweede helft start nu en vaak ben ik niet de enige die deze helft vooral doorkomt op karakter of koffie. En nu klinkt het alsof het vooral vraagt en weinig oplevert, maar er is niets in mijn werk wat mij meer leert en inspireert dan deze dagen. Neem wet- en regelgeving: we kunnen het zelf allemaal verzinnen, maar als we onze kennis die in heel Europa zit combineren, komen we veel verder en al die verschillende invalshoeken, blikken, ervaringen verrijken het werk op een manier die niet mogelijk is wanneer je hetzelfde zou doen met Nederlandse collega’s die allemaal bij hetzelfde bedrijf werken.
Dus rond een uur of twee ‘s middags op dag 2 is batterijtje echt leeg, maar de komende maanden ben ik in mijn werk nog bezig met het op de juiste plekken brengen van wat ik heb geleerd en meegenomen. De impact van twee werkgroepen terug is nog steeds zichtbaar in ons werk en ook na de afgelopen keer hebben we erna nog meerdere keren afgesproken met Europese collega’s om verder van hen te leren en andersom. En dat geeft zoveel voldoening!
In Wenen is het voor nu klaar en normaal reis je dan of terug naar huis of je blijft net wat langer en reist wat later op de dag of de dag erna terug. Alleen dit keer is het anders: ik heb werkelijk iedereen uit de groep jaloers gemaakt. Mijn laptop en telefoon zijn uitgegaan: onze vakantie start nu en meneer De Mol kan er elk moment zijn.