Auteur: tdemol

Vandaag is dan de dag aangebroken dat we gaan doen wat ons naar België bracht: het concert van Coldplay. Het concert is in Brussel, dus we zijn met de trein vanuit Verviers gegaan, een mooie route langs de Vesder (ja, die rivier die vorig jaar een hoop ellende veroorzaakte). Een klein anderhalf uur later waren we dan toch in Brussel. Lopend door de stad hoorden we een hoop lawaai van het Marktplein komen. Dat is normaal een teken om weg te blijven, dus dat deden we vakkundig, tot we bij een terras allemaal mensen met bajonet zagen zitten. Een hele groep mensen, verkleed alsof ze de slag bij Waterloo gingen naspelen, zat op hun dooie akkertje alle tafeltjes van een crêperie te bevolken. Dat was voor ons het signaal om toch even op dat Marktplein te gaan kijken en al lopende kwamen we meer en meer mensen in kostuums tegen. Op het plein aangekomen, konden we nog net het staartje van het planten van de meiboom meekrijgen. Hier kwamen een hoop tradities bij elkaar. Een snel onderzoek op Wikipedia leert dat het planten van de meiboom een traditie is die al eeuwen oud is. Ze wordt zowel in Nederland als België nog in ere gehouden, al maakten wij, kaaskoppen, er toch echt pas hier in Brussel kennis mee. In Brussel gaat dit gebruik terug tot 1213 en wordt er ook echt een boom geplant (voor vijf uur!). Meibomen zijn niet overal echt bomen, vaak zijn het palen met linten en er hangt een zweem van rivaliteit omheen, want ze worden nogal eens gejat door een naburige plaats. De traditie in Brussel heeft ook te maken met wat onenigheid met Leuven, bijvoorbeeld. Goed, die hele meipaal hebben we niet gezien, maar wel de reuzen. U moet inmiddels denken dat we iets te diep in een Belgisch vaatje hebben gekeken, maar er stonden zeker een stuk of zeven reuzen op het plein. Geheel volgens de Brusselse taalregels werd alles in het Frans en onverstaanbaar Nederlands aangekondigd, dus wat die reuzen precies op dat plein deden, weten we ook niet. Maar indrukwekkend was het zeker, we hadden namelijk te maken met onze eerste, echte reuzenommegang. En hier betaalde mijn Nederlandse leeslijst zich uit, ik herkende de reuzenommegang doordat ik ooit een kort verhaal heb gelezen over iemand die dus in zo’n reus zit en die kolos in de optocht moet laten rond dansen. Zwaar respect voor de mensen die in de poppen zaten, want het is hier toch een luttele dertig graden met veel zon en weinig wolk en wind. We lieten de meiboom in augustus en lieten alle grote reuzen voor wat ze waren om ons in een volle metro te proppen. Inmiddels zitten we in het voorprogramma van ons concert – in de schaduw – te wachten op onze guilty pleasure. Naschrift: inmiddels heb ik het verhaal over de reus gevonden: het is van Paul Snoek, een Vlaamse dichter en schrijver. Het korte verhaal heet de man in de reus.

De trouwe en oplettende lezer van dit blog zal het opgevallen zijn: onze website lag er de laatste tijd veel uit en was lastig te bezoeken. Sinds gisteren kregen we ook niets meer geüpload. Sterker nog, we kwamen überhaupt niet meer op onze server. Dat was natuurlijk niet helemaal de bedoeling. Gelukkig zijn we halve IT’ers en zaten we ‘maar’ in België. Niet exact wetend wat de oorzaak van de uitval was, zijn we toch maar eventjes richting huis gegaan. Toch een beetje spannend wanneer je niet meer bij je eigen spul kunt. Bij het bliksembezoek aan thuis troffen we onze eigen Blégny aan: onze server was zelf een mijn geworden. En door de terril die een anonieme cryptominer veroorzaakte, klapten onze websites eruit en waren zo onbereikbaarder dan een weekkaart voor het Sint-Petersburgse OV. Ik zou een heel dramatisch verhaal over de innerlijke hacker die in ons wakker werd kunnen beginnen, maar het was iets minder heroïsch: Google en troubleshooten, plus een paar keer opnieuw opstarten hebben het probleem verholpen. We beginnen voor de tweede keer aan onze vakantie; hopelijk alle mijnen even achter ons latend.

Gerard heeft aan iedereen verteld dat we gaan kajakken en dat we met de trein naar Luxemburg gaan. Klein probleempje: met de trein doen we er drieënhalf uur enkele reis over en het is maar twintig graden. Geen kajak, geen Luxemburg. Maar we zitten in de buurt van iets anders wat al een jaar of zes naar ons roept: de mijn van Blégny. Daar zit een verhaal aan vast. In 2016 gingen we voor het eerst samen naar Oost-Europa. Het was een groepsvakantie en omdat in ieder geval de helft van ons niet zo goed gaat op groepen, hadden we de vouwwagen van onze ouders geleend om nog een paar dagen rustig te kamperen in Zuid-Limburg. Zeer geslaagd idee, want sindsdien komen we erg graag in deze streek. Tijdens een wandeling liepen we naar de uitkijktoren van Mesch en zagen we terrils. Gerard wilde er graag naartoe en de avond voor we weer naar huis gingen, reden we op de bonnefooi richting zo’n berg. Het was even zoeken, maar we vonden er eentje. En dat was die van Blégny. We liepen rond, beklommen de heuvel, het museum was dicht, maar we vonden dat we maar een keer terug moesten komen wanneer alles open was. Met de ondergaande zon reden we naar de camping om daar te ontdekken dat het ging regenen, dus hebben we toen als een jekko de vouwwagen opgeruimd en zijn rond middernacht naar huis gereden. (“Vanwaar die haast?” hoor ik u denken. Beeld je een vochtig opgevouwen tent in die je pas een jaar later weer opent.) De keren erna dat we in Zuid-Limburg of de Ardennen waren, zaten we of een eind uit de richting of was er een pandemie. In februari van dit jaar, een dag nadat de regels zo goed als losgelaten waren, een week voor die inval in Oekraïne en in het weekend van de storm die ons schuurdak heeft meegenomen, zaten we weer in Zuid-Limburg. Dit keer met vrienden en we wilden wel naar die mijn waar Gerard niet over op kon houden. Mijn dicht. En nu dus de perfecte omstandigheden om toch maar eens die mijn te bezoeken. Om drie uur konden we daar dan toch echt terecht. We meldden ons klokslag drie uur bij het onthaal van de mijn, waar de gids net klaar was met een eerdere groep. Hij moest toch effe wat drinken, want je kreeg een droge keel van zoveel praten. Wij vermoedden een lichte variant van stoflongen. Vijf over drie werden we dan toch echt geprept tot ware kompels. Met hemd en helm liepen we naar de lift. De gids stond op het punt iets te vertellen over de lift, die eruit zag alsof die bij het erfgoed hoorde wat we gingen bezoeken, maar hield zich in met de omineuze woorden: “dat vertel ik straks wel”. In ons gezelschap waren een paar Belgen, een paar mensen die overduidelijk uit de regio ten noorden van Amsterdam kwamen, iemand uit Maastricht met een wat licht-panische kleinzoon en wij dus. De gids kon heerlijk vertellen en betrok ook het jochie bij zijn verhaal. Die was op zijn beurt erg nieuwsgierig en stelde net iets te veel vragen. Het ventje was ook een beetje angstig. Vanaf het begin was het jochie al bang, vanwege de helm die hij op moest, want dat moest toch betekenen dat de mijn op z’n minst op het punt van instorten stond. De gids kon er wel om lachen, totdat het ventje net iets te veel vroeg en toen begon de gids over T-Rex. Het manneke wilde weer naar boven. De gids vertelde toen zijn mooie verhaal over de lift: dat was vroeger gewoon een vrije val. Daarna zei hij dat hij dat ook niet meer boven de grond vertelde, omdat hij dan wel eens mensen had die dan niet meer naar beneden durfden. T-Rex bleek een oude mijnboor te zijn en natuurlijk moest die even gedemonstreerd worden. Onze junior was er alleen niet helemaal op voorbereid. Het starten van de boor – wat an sich al een imposant geluid produceerde – werd vervolgens overstemd met loepzuivere, sopraanhoge C van een knulletje van bijna negen. En alsof dat nog niet slapstick genoeg was, stond de jongen door zijn nieuwsgierigheid ongeveer op oorhoogte naast de gids, die op zijn hurken zat voor de boor. Afijn, u kunt zich vast inbeelden wie de meeste gehoorschade had na afloop.

We vervolgden onze weg naar de donkere diepte waar de gids en passant liet vallen dat daar de moeder van T-Rex stond. Dat kon onze kleine man niet waarderen, maar ook die moest even geshowd worden. We gingen weer naar de lift naar boven. Tijdens de tocht omhoog naar het bovenste gedeelte van de mijntoren deed de gids zijn mooiste openbaring: hij had hoogtevrees dus hield even zijn ogen dicht. (Hij maakte geen grapje(!)) Geheel zen kwam de groep natuurlijk dan boven aan in een toren van een oude, gesloten mijn in België – not. Maar daar kwam dan het laatste gedeelte van de rondleiding. We vonden dat de gids wel wat vrijwillig en vrijblijvend drinkgeld had verdiend zoals het bordje aan het eind ons in mooi Waals Nederlands aanmoedigde, want voor hem zat het werk er nog niet op: het manneke dat al bijna naar groep zes ging was opa kwijt.

Zojuist zijn we recordlaat vertrokken voor vakantie: half vier in de middag. Er zijn zomers geweest dat we ook op dit tijdstip vertrokken, maar dan twaalf uur eerder op zo’n dag. Het komt allemaal door Coldplay. Coldplay is zo’n band als U2, als je een beetje mee wil doen met de goegemeente doe je alsof je een hekel hebt aan hun muziek, maar stiekem is hun muziek wel lekker luisterbaar. Dus wij gaan vrijwillig een hele avond naar ze luisteren. In Brussel. Ligt alleen wel een beetje uit de route, dus verenigen we het nuttige met het aangename en hebben we een soort van pre-vakantie in de Ardennen. Maar dat wil niet zeggen dat we geen Oost-Europa-taferelen tegenkomen, getuige het reglement van onze Airbnb in Verviers: houd rekening met de buren, heb respect voor de katten en geen ander voedsel dan snacks. Afijn, een beter begin is er niet.