De laatste dag is alweer aangebroken. Onze vlucht vertrekt pas om half zes ‘s avonds dus we hebben nog wat tijd. Omdat lopen niet echt een optie meer is, gaan we naar een museum. Uiteraard is het een museum over de Romeinen en het ligt ook nog eens tactisch bij station Termini wat weer handig is met het oog op onze naderende terugreis.
Het museum bevat een aantal fraaie oude beelden, mozaïeken en fresco’s. Hier staat ook voor iedere leerling Latijn een beroemd beeld van Augustus als priester en een meneer met een discus.
We drinken onze laatste ijskoffie op station Termini en langzaam zakken we af richting vliegveld Fiumicino.
Ruim op tijd checken we in, gaan we door de douane en eten we onze laatste maaltijd in Italië. Dag, goed eten.
Bij het inchecken groeten we nog de directeur van Centraal Beheer die hetzelfde goede idee had als wij en dat is dan de symbolische afsluiter van de conferentie waar het allemaal mee begon.
Eenmaal in het vliegtuig blijkt Gerard een eind naar achter te zitten en beland ik naast twee oudere Nederlanders die ook een stedentripje achter de rug hebben. Mevrouw ziet haar kans schoon om uitgebreid te gaan keuvelen en oerhollands te mopperen op het Engels van KLM, de zwartepietdiscussie die het sinterklaasfeest verpest (‘schaf het hele feest dan maar af’) en een Romeinse stadstour die haar nieuwe dingen beloofde maar dat niet deed. Gelukkig duurt zo’n vlucht maar twee uur…
Inmiddels rijden we in een ontprikkelende auto naar huis. Ondanks alle blaren, spierpijn en pijnlijke knieën kijken we terug op een paar geweldige dagen in Rome. De stad, het weer en het werk was alles meer dan waard. Wie weet waar het volgende avontuur ons brengt. Maar voor nu: arrivederci!
We zitten – tot enige onrust leidend bij het thuisfront – in een hotel aan de muur van het Vaticaan. Het werk vindt het goed als ik zondag terugvlieg in plaats van gisteren. Gerard is donderdag gearriveerd en zo hebben we nog twee dagen in Rome.
Rome is een loopbare stad. Als je geen kapotte voeten hebt. Van het Vaticaan lopen we via de Engelenburcht naar het oudere gedeelte. Wat eigenlijk nog steeds erg vaag is gezien de omvang van Rome sinds mensenheugenis. Maar we gaan over de Tiber dus naar het Pantheon en het Colosseum en alles wat zich daar tussenin bevindt en de leeftijd van 2000 tot 300 jaar heeft. (We laten het qua bouwstijl potsierlijke monument van Victor Emanuel II even achterwege)
Onderweg drinken we beiden een hip thee- en koffiedrankje waarvan de verkoper ons heeft overtuigd om er tapioca aan toe te voegen. Persoonlijk riep dit Kuifje-erlebnissen bij ons op, maar de verkoper probeerde het nog aantrekkelijker te maken door te zeggen dat het echt geen smaak heeft en een chewy bite geeft aan het drinken. De journalistieke geest van Kuifje heeft ons meer over de streep getrokken dan het verkooppraatje. Eenmaal tapioca ervaren bleek het verkooppraatje helaas de waarheid. Laten we het erop houden dat tapioca qua smaak inderdaad niet avontuurlijk is, maar als je niet weet wat er in je thee drijft en waar je op zit te kauwen is het wel degelijk een experience.
Het is stralend weer en bij het Pantheon eten we een pizza en – uiteraard – lasagne. U mag gokken bij wie welk gerecht hoort.
Na een wandel- c.q. strompeltocht naar het Colosseum en het Forum is het voor één paar voeten toch echt genoeg geweest. Zelfs de 250 meter naar de ijswinkel zijn nu een bijna niet te overwinnen hindernisbaan. Morgen zoeken we tactisch een museum op.
Oke, ik kan dit op maar een paar uur slaap. Er zijn hele volksstammen die op slaapgebrek prima kunnen doen alsof ze functioneren (ouders?). Mijn voeten doen het inmiddels niet meer en ik zit in een fase dat ik inmiddels vind dat zwarte ballerina’s ook onder business attire vallen. Het laatste deel van de conferentie is aangebroken.
En weer is alles georganiseerd om indruk te maken: het beeld en geluid, de intermezzo’s, sprekers van Microsoft en professoren. En dan mogen wij. Of nou ja, mijn collega. Samen met een collega uit Zwitserland doen ze hun presentatie over het gebruik van data en het slaat aan. Mensen schrijven, maken foto’s van slides. Fijn om te zien dat de filosofie die we uitgedacht hebben aanslaat.
En net als je denkt dat je alles wel gezien hebt, word je geconfronteerd met een fenomeen waar ik nog nooit van had gehoord: de farewell lunch. Blijkt gewoon een fancy woord voor nog meer netwerken en de afgelopen 24 uur recenseren alleen dan onder het genot van een – wederom – culinair hoogstandje.
Langzaam druppelt iedereen terug naar de luchthaven. Iedereen? Nee, slechts één medewerker houdt dapper stand. Ja, mensen: we zijn nog steeds in Rome. Collega is naar huis, maar de avonturen van Gerard en Tessa gaan nog door.
We hoeven pas om twaalf uur in het hotel te zijn voor de generale repetitie van beeld en geluid. Dat is natuurlijk genoeg tijd om nog even terug te gaan naar het Forum.
Mijn collega is een keer eerder in Rome geweest, maar heeft het Forum toen gemist. Hij kan bijna niet enthousiaster zijn om het te gaan bezoeken. Aangekomen bij het Colosseum blijkt dat we een ticket moeten kopen. Online. Maar ter plekke kunnen we de tickets fixen en eenmaal binnen heeft de collega het gevoel of alles op z’n plek valt.
We lopen door eeuwenoude ruïnes en zijn op de plek waar voor eeuwen het centrum van de Europese macht was. Als het nu al zo indrukwekkend is, hoe overweldigend moet het geweest zijn voor krijgsgevangenen en bezoekers die naar Rome kwamen? Het zijn niet eens de bakstenen die nog gaaf zijn, maar het is de schaal. Alles is zo groot maar ook zo efficiënt neergezet. We hebben daarnaast prachtig weer en er zijn bijna geen toeristen.
Als we weer terug zijn in het hotel begint de conferentie. De lunch is een culinair hoogstandje. De opening is gericht op indruk maken. Sprekers zijn goed. De directies en allerlei hoger management borrelt en babbelt en wanneer het diner aanbreekt voel ik me een beetje barbaars. Geshuffled zit iedereen door elkaar en ik heb geen idee welke van de drie vorken ik als eerst moet gebruiken. Afkijken helpt. Wie weet denken mensen nu dat ik bedachtzaam ben ofzo.
Nadeel van zo’n dag? Je voeten doen zeer, want hakken en de bedtijd ligt ver na die van mijn gebruikelijke…
Tot grote naijver van een hoop mensen mag deze dame op kosten van haar werk naar de eeuwige stad Rome. Daar moet een addertje onder het gras zitten denkt u, maar behalve het volgen van een conferentie over het gebruik van data tijdens de coronapandemie in een überluxe hotel is er niets; geen kleine lettertjes of verborgen polisvoorwaarden.
Samen met een collega toog madam dus naar Rome. Met vliegtuig, maar dat wil niet zeggen dat we deze collega niet een mooie Oost-Europareiservaring kunnen geven. Geen idee of hij dacht dat dat bij de reis hoorde, maar daar gingen we.
Over de vliegreis zelf valt weinig te melden behalve dat het bewolkt was en de halve raad van bestuur dezelfde vlucht had. Saillant detail, komt nog terug.
Bij aankomst moesten we nog naar het hotel. Een trip van een kilometer of dertig. Collega dacht aan taxi’s, ik had het OV al uitgeplozen en de collega was wel in voor een avontuur. Daar gingen we met de trein richting Trastevere. Het kaartje kopen was al een fijnmazig labyrint, maar er kwam een ticket met bonnetje uit. Op Trastevere moesten we met de bus. Maar de bus stopte niet bij Trastevere. Handen en voetenwerk hielpen ons naar de bushalte en toen moest daar nog een kaartje voor gefixt worden. Een kiosk bood uitkomst en het werd wachten op de bus. Het informatiebord was wat cryptisch, maar onze bus kwam dan toch echt op de plek waar wij stonden te wachten en reed naar het hotel waar we zijn moesten. Collega vond het duidelijk een enorme belevenis. Aangekomen bij het hotel stond daar de raad van bestuur buiten lekker te keuvelen. Die hadden overduidelijk geen OV genomen (“hadden jullie een andere vlucht?”).
Het was zeven uur en waarom niet nog even het centrum in gaan? Tijd voor de volgende nieuwe ervaring voor collega: Uber.
Binnen een zucht waren we in het centrum en collega kon niet geloven hoe makkelijk het ging. Eenmaal geland bleek de collega uit hetzelfde hout gesneden te zijn als minimaal twee personen uit familie Van Valen. Colosseum, Pantheon, het Forum Romanum, de Palatijn, Piazza Navona, de zuil van Trajanus en de Trevifontein. Je kunt het allemaal in het donker bekijken en het is nog steeds indrukwekkend. Collega is inmiddels niet meer te houden en morgen gaan we nog even terug naar de Palatijn. Hij vraagt zich inmiddels af waarom er geen collega’s zijn tegengekomen in het centrum. Morgenmiddag begint dan de conferentie.
Je zou maar moeten werken in Rome zeg…
