Wacht ff – Boedapest, Hongarije

We zijn weer in de EU. En hoe dan. De laatste keer belachelijk goedkoop tanken is er een om te herinneren. Het was een klein station waar twee dametjes stonden. Het werd geen Ruslandervaring, maar de choas evenaarde het toch bijna. Er stonden een stuk of vijf man voor ons die allemaal wat wilden van de twee dametjes. Hetzij hotdog, hetzij sigaretten, hetzij benzine. En toen kwamen wij ook nog. Nadat een van de twee vrouwtjes had gezegd dat de pomp open was en de pompbediende onze auto zou aftanken, duurde het toch wel erg lang voor we de beste man naar onze auto zagen lopen. Of liever gezegd, het gebeurde helemaal niet. Dus de vrouwelijke helft van ons ging even bij de auto kijken. En ja, Rusland alom: de pomp werkte niet. Dus weer terug de chaos in. Een o sorry verder en de pomp werd geactiveerd. Maar geen pompbediende. Dus de vrouwelijke helft liep maar weer terug naar de auto. Omdat de man echt in geen velden of wegen te bekennen was, nam ze zelf de pomp maar ter hand, want dat is de snelste manier om zo’n mannetje toch bij je auto te krijgen. Het duurde nog geen drie seconden en warempel, daar was de pompbediende. Enigszins verbijsterd nam hij de pomp over en toen konden we na een halfuur (!) verder op weg naar de grens. De vrachtwagenchauffeur die achter ons stond te wachten keek geamuseerd toe. 

De reden waarom je moet wachten kan in deze regio heel divers zijn. We hadden zojuist het benzinestation, maar bij de grens was het de stempel die stuk was. We vermoeden dat de dichtstbijzijnde stempel bij die grensovergang zich ergens nog in Lvov bevond en we wisten niet dat een stempel vervangen zo lang kon duren. Hoe dan ook, we hebben de vervangen stempel uiteindelijk wel op ons document gekregen, wat toch noodzakelijk is omdat dat documentje bij dezelfde meneer weer ingeleverd moest worden. O grensovergangen, wat een heerlijke logica. Anderhalf uur later hebben we een Poolse douanier een goed verhaal voor aan de eettafel bezorgd: ja, onze Spoetnik komt echt uit Nederland.

Onze reis verliep verder voorspoedig, maar we vragen ons nog wel steeds af waarom die politieauto in Slowakije achter ons aanreed. De auto stond in verdekte opstelling en wij kwamen ons netjes aan de snelheid houdend voorbij getuft. De auto verliet zijn plaats en heeft vervolgens tien minuten achter ons aangereden… Lachen en zwaaien, lachen en zwaaien. Slowakije is verder trouwens ontzettend mooi. Komen we waarschijnlijk ook nog wel een keer terug, het liefst zonder politie -escorte.

In Boedapest merkten we pas echt dat we iets te lang in Oost-Europa hebben rondgehangen. Er stond namelijk een serieuze wegafzetting rondom een een schattig putje in een straat. Voor ons hilarisch na de echoputten van de Baltische, Oekraïense en Russische wegen.

In ons hotel kwamen we achter een derde reden van wachten. Een allerhartelijkst vrouwtje ontving ons en heeft laten zien dat zij recordhouder is van het grootste aantal woorden per minuut. En ze heeft een goede conditie, dus ze liet ook zien dat ze dat lang kan volhouden. Engels is daarin geen belemmering (hopen we voor haar Hongaars sprekende man, die overigens geen stom woord zei/kon zeggen). Hoewel alles wat we moesten weten duidelijk was, kregen we ook een introductie tot het openbaar vervoer van Boeda en Pest en Boedapest. En ze wilde nog over wat anders beginnen toen de telefoon ging. Op deze spatie hadden we gewacht en dat was ook het moment dat de spraakwaterval zich van ons naar de andere kant van de lijn verplaatste. Een te lieve vrouw, maar we waren net iets harder toe aan een douche en een bed.