Day: August 22, 2020

We hadden dus niets voorbereid, naar een grote wens van een van ons twee, zodat we eens ‘spontaan konden reizen’ wat echt super handig is in 2020. En zo belandden we in San Boldo. Wisten wij veel… Onze gastheer in Belluno werd alleen wild enthousiast toen we hem over onze bestemming vertelden.

Na een paar haarspeldbochten naar boven (wist je dat er vier verschillende soorten Fiats in een zo’n bocht op een weghelft passen?), kwamen we aan in een schattig dorpje met mooi uitzicht. Niet heel spannend, wel mooi. En geen internetbereik. Toen gingen we boodschappen doen.

En toen bleek dat onze straat de laatste afslag is voor een indrukwekkende bergpas met een stuk of zes tunnels, 18 haarspeldbochten en een fantastisch uitzicht op de vallei die erachter ligt. En in die vallei liggen alle wijngaarden die de beste prosecco produceren (volgens onze gastheer). Tsja, toen begrepen we zijn enthousiasme wel…

Licht onderzoek (zwaarder trekt het internet hier niet) maakt de San Boldopas nog interessanter, omdat deze pas in slechts drie maanden is aangelegd in opdracht van het Oosterrijks-Hongaarse leger in 1918. Aan de andere kant van de pas vond de slag bij Vittorio Veneto plaats die an sich redelijk bepalend is geweest voor de afloop van de Eerste Wereldoorlog. En oh ja, Vittorio Veneto was ook het bisdom van een een of andere Albino Luciani…

De afstanden zijn niet indrukwekkend. Zeker niet voor wat we gewend zijn. We hebben eerlijk gezegd ook geen grotere voorbereiding getroffen dan het doornemen van de coronamaatregelen. Dus toen we vanuit Merano vertrokken was het min of meer toevallig dat we langs het turquoise blauwe Carezzameer reden. De omvang van de voorzieningen verraadt dat dit in normale tijden erg toeristisch moet zijn. Maar afgezien van een aantal Italianen met maltezertjes en kleine vuilnisbakjes was het relatief rustig.

We vervolgden onze weg door de Dolomieten waar we stom toevallig door de geboorteplek van Albino Luciani reden. We kennen iemand die dit waarschijnlijk verbijsterd gaat lezen. Maar het was dat we langs een bordje reden en de plaats die op Wikipedia stond overeenkwam met onze locatie…

De route zelf was prachtig. De bergen groots en imposant, de beekjes het tegenovergestelde. Een kleine subtiele opmerking over droogte is hier wel op zijn plaats.

Uiteindelijk kwamen we na een aantal tussenstops bij wat watervalletjes, uitzichtpunten en een supermarkt met siësta in Belluno. Dit dorp ligt zeer letterlijk aan de rand van het nationale park van de Dolomieten. De bergen stoppen daar ook redelijk abrupt (voor eventjes dan).

We waren te vroeg op onze slaapplaats en de gastheer zelf was te laat. Maar in gebroken Engels legde de meneer uit wat we waar konden vinden. De kennis en wil van de gastheer om Engels te spreken is hier het vermelden waard, want toen een van ons nieste (degene van wie je het verwacht, was het niet!) en daarop door een oud vrouwtje aangesproken werd, kwam er meteen een standje dat diegene geen Italiaans kon. Waarop de zenuwen hem noopten om in het Duits te antwoorden… De oude man die erbij zat zei echter rustig Auf wiedersehen!