De afstanden zijn niet indrukwekkend. Zeker niet voor wat we gewend zijn. We hebben eerlijk gezegd ook geen grotere voorbereiding getroffen dan het doornemen van de coronamaatregelen. Dus toen we vanuit Merano vertrokken was het min of meer toevallig dat we langs het turquoise blauwe Carezzameer reden. De omvang van de voorzieningen verraadt dat dit in normale tijden erg toeristisch moet zijn. Maar afgezien van een aantal Italianen met maltezertjes en kleine vuilnisbakjes was het relatief rustig.
We vervolgden onze weg door de Dolomieten waar we stom toevallig door de geboorteplek van Albino Luciani reden. We kennen iemand die dit waarschijnlijk verbijsterd gaat lezen. Maar het was dat we langs een bordje reden en de plaats die op Wikipedia stond overeenkwam met onze locatie…
De route zelf was prachtig. De bergen groots en imposant, de beekjes het tegenovergestelde. Een kleine subtiele opmerking over droogte is hier wel op zijn plaats.
Uiteindelijk kwamen we na een aantal tussenstops bij wat watervalletjes, uitzichtpunten en een supermarkt met siësta in Belluno. Dit dorp ligt zeer letterlijk aan de rand van het nationale park van de Dolomieten. De bergen stoppen daar ook redelijk abrupt (voor eventjes dan).
We waren te vroeg op onze slaapplaats en de gastheer zelf was te laat. Maar in gebroken Engels legde de meneer uit wat we waar konden vinden. De kennis en wil van de gastheer om Engels te spreken is hier het vermelden waard, want toen een van ons nieste (degene van wie je het verwacht, was het niet!) en daarop door een oud vrouwtje aangesproken werd, kwam er meteen een standje dat diegene geen Italiaans kon. Waarop de zenuwen hem noopten om in het Duits te antwoorden… De oude man die erbij zat zei echter rustig Auf wiedersehen!