Gisterenavond hadden we dus het concert van Coldplay. Een beste show waar zowel generatie Z als de boomers voor ons losgingen (uitgezonderd mevrouw boomer, want die moest geloof ik mee en zat de hele avond op haar telefoon).
Vraagje tussendoor: hoe lang deden we over de heenweg naar Brussel (is in een eerdere blog terug te vinden)? Hou dat antwoord even vast.
Na het concert had de Belgische politie met ondoorgrondelijke logica het bericht verspreid dat je via de Halte van Aankomst terug moest reizen, maar had die Halte van Aankomst vanwege het concert afgesloten. Een vol stadion ging vervolgens richting de Andere Halte die uiteraard de drukte niet kon verwerken. Je verwacht het als halte liggend naast een stadion ook niet.
Wij en een fractie van het stadionpubliek hadden onszelf uiteindelijk in een metro gekregen, begeleid door én politie én beveiliging die waarschijnlijk dachten dat Coldplayconcertgangers hooligans zijn. Rond een uur of twaalf kwamen we aan op Brussel-Zuid waar een nachttrein klaarstond naar Verviers. Deze zou om kwart voor een vertrekken.
Zou. Om kwart voor twee stamelde een conducteur door een krakende lijn dat ze nog even wachtten op een metro met het andere gedeelte van het stadionpubliek. Het werd kwart over twee en er ploften twee aardige Vlamingen uit Leuven naast ons (waarvan er eentje de volgende dag – of eigenlijk diezelfde ochtend nog – moest gaan werken). En om half drie vond de machinist het wel tijd om te gaan vertrekken. Om kwart over vier lagen wij in ons bed, maar moest de bus voor concertgangers van Verviers terug naar Aken met een significante groep passagiers nog vertrekken. En om tien uur mochten we uitchecken.
Het doel was om vandaag zo ver mogelijk richting Gdansk te geraken, en we zijn tot Szczecin (in Nederland ook bekend als Stettin) gekomen. We zijn weer in Oost-Europa, waar het knopje om te tanken eigenlijk een knopje is waarmee je een belletje laat rinkelen bij de pompstationhouder (nog sorry daarvoor! (we hadden het echt pas door toen er een dame op ons af gerend kwam)), waar vegan vegatarisch is en je hotel een rockmuseum met Poolse walk of fame lijkt in de kleur van het Vrijheidsbeeld, waar je gewoon 900+ kilometer rechtdoor moet en waar de sirenes van politieagenten die gewoon even moeten laten zien dat ze politie zijn je tegemoet janken. We zijn slechts een paar kilometer over de Duitse grens, maar we zijn terug.
