De Estische woede op de Russen wordt wat selectief geuit. In de meeste winkels worden we in het Russisch aangesproken en in de souvenirwinkels vind je gewoon matroesjka’s en namaak-Fabergé-eieren.
Een Amerikaanse toerist die bang was voor moeilijkheden op het vliegveld vanwege de sancties werd een verhaal verteld door de verkoopster die bij hoog en bij laag beweerde dat de matroesjka’s echt ook typisch Estisch waren vanwege de Russische minderheid en dat ze werden gemaakt in een klein plaatsje vlak bij de grens, genaamd Narva. Nu kennen wij dat kleine plaatsje vlak bij de grens, dus óf de matroesjka’s komen van vlak over de grens (a.k.a. Rusland) óf de matroesjka’s hebben zojuist al hun charme verloren, want zoiets idyllisch kan niet uit het betonnen Narva komen, waar elke vorm van cultuur uitgesovjet is.
Voor ons brak de tijd aan om afscheid te nemen van Oost-Europa. Geheel in stijl doen we het uitje wat veel Finnen doen: we nemen de boot. Op slechts tweeënhalf uur varen ligt Helsinki.
We zijn nog nooit in Finland geweest, maar als we de verhalen mogen geloven hebben we op de boot onze vuurdoop gehad. Een apart blog kan gewijd worden aan de ferry. We waren getuige van een aantal mooie vaste gewoontes.
We reden met de auto de boot op om daar begroet te worden door een verkeersleider die met elke vezel in zijn lijf uitstraalde dat hij zo klaar was met zijn baan. We hadden de auto amper geparkeerd of we zagen hordes mensen zich stortten op de gokautomaten. Zelfs ouders met kinderen zaten op de fruitmachines.
Verder was er vrij veel muziek aan boord. Op het dek stond een bandje covers te zingen. Een verdieping lager klonk een afspeellijst die vijfentwintig jaar terug eigenlijk ook al een beetje 1994 was. En wat er nog een verdieping lager gebeurde weten we niet, maar er stond op de bordjes dat het een karaokebar was. En die bar zat vol en mensen waren enthousiast en het klonk verschrikkelijk. Maar dat karaoke schijnt een even onvermijdelijke activiteit te zijn voor Finnen op een ferry als wanneer je naar de IKEA gaat met het voornemen om niets te kopen maar waar je met allerlei “handige dingetjes” en een nieuw tapijt wegloopt.
Onderweg naar het beste plekje hadden we al veel Finnen zien sjouwen met een – ik maak geen grap – steekkarretje. Toen we aankwamen bij de market begrepen we waarom. Het heeft te maken met taxfree. Het was ook niet een groepje jongeren dat we daar toevallig tegenkwamen. Nee, het was echt druk en een perfecte afspiegeling van de Finse samenleving kwamen we in de drankafdeling tegen. We vermoeden dat Finland een collectief drankprobleem heeft, want de hoeveelheden die daar gekocht werden, zouden zelfs de meest notoire drinkers bang maken. Verschillende steekkarretjes testten de grenzen van zwaartekracht en momentum. En waarschijnlijk ook de regels rondom de invoer van alcohol in een Schengengebied.
We hadden inmiddels een plekje gevonden waar we rustig konden zitten. Achter ons zaten een dame en een heer een zelf verzonnen kaartspelletje te spelen. De man leek de regels ter plekke zelf te verzinnen, want er was geen touw aan vast te knopen. De vrouw begon met een soort van onbevangenheid aan het spelletje, naar naarmate de tijd verstreek klonk er steeds meer hoe-kom-ik-hier-vanaf in haar stem door. We deelden dezelfde gedachte: waar zijn we in verzeild geraakt.
De skyline van Tallinn
