Month: July 2017

Het hotel in Warschau lag naast het vliegveld. Anders dan in Berlijn, zou je het niet gemerkt hebben als je niet uit het raam had gekeken. Dat brengt me bij onze Lada, a.k.a. Spoetnik, die een heus vliegtuiggeluid produceert wanneer topsnelheden worden bereikt. De oplossing kunt u vinden in het fotoalbum (waar ook de foto’s van gisteren zijn geüpload). U heeft het goed gezien: een koptelefoon doet wonderen. Helaas is het inmiddels wel gedaan met de topsnelheden, want de snelweg stopt na Warschau. Dit resulteert in tijd in een even lange rit als gisteren ook al leggen we maar de helft aan kilometers af. In ruil hiervoor krijgen we een mooi stukje Pools platteland te zien en rijden we langs eindeloze oerbossen. Op het moment van schrijven zijn we nog zo’n 150 kilometer van de Litouwse grens.

Op onze reis naar Warschau, iets minder dan twee uur van de eindbestemming van deze dag vandaan, ligt het vernietigingskamp Chelmno. Het is net zo bekend als dat het klinkt. Op deze plek werden voor het eerst joden en zigeuners systematisch vermoord en werd geëxperimenteerd met de ‘makkelijkste’ manieren om dit te bereiken. Vorig jaar zijn we ook in Auschwitz geweest en Chelmno is in alle opzichten het tegenovergestelde van Auschwitz. Hier geen aangeharkte paden en jonge, pas geplante boompjes, geen gids die het verhaal als een routineklus ophangt, geen etende en hordes fotograferende toeristen en ook geen rookmelder in de gaskamer. Chelmno is verlaten, leeg en onbekend. De paden zijn kapot, de bomen groeien waar ze willen en het museum is dicht. En o ja, we waren de enige mensen op het terrein. De afbakening van de massagraven sprak voor zich, evenals het opgeblazen crematorium. Waar de Holocaust in Auschwitz hapklare informatie was, kon het leed van de Shoah in Chelmno tot leven komen. Om met het vervallen informatiebord te spreken: “This crime must never be forgotten.”

Vandaag is het zover, we zijn vertrokken richting het oosten. Op het moment van schrijven rijden we vlakbij Hannover en gaat de reis voorspoedig. Stromae uit de speakers, we redden het wel tot aan Warschau!

Ja, zoals de titel al zegt, het aftellen is begonnen en de dag dat we vertrekken komt steeds dichterbij. Het internationaal rijbewijs is binnen, scripties zijn ingeleverd, de laatste rapportvergaderingen zullen in de komende dagen gehouden worden en dan is het afwachten. En koffers inpakken. Met zowel het afwachten als de koffers inpakken zijn we al een tijdje bezig. Voor degenen die in de afgelopen dagen niet bij ons thuis zijn geweest (zal toch de meerderheid zijn): we hebben een krat op een strategische plek in het midden van de woonkamer staan waar alle spullen in worden gelegd, gegooid, geworpen, neergevleid die we zeker weten moeten meenemen. De score tot nu toe: de wereldstekker (waarschijnlijk niet nodig, maar je weet maar nooit), biotex, wat dinars van de laatste keer dat de vrouwelijke helft van ons twee in Servië was en de tomtom. Vooral die laatste zal onontbeerlijk zijn…

Verder worden nog wat laatste voorbereidingen gedaan voor de Lada a.k.a Spoetnik. Bijvoorbeeld nieuwe uitlaatrubbers (dank je Wilco, voor het halen en ze op maat maken!) en een goede dashcam (zie dit Youtubefilmpje voor wat een dashcam doet*), maar ook – zeer belangrijk – nieuwe speakers. Tsja, je zal maar zo’n end moeten rijden zonder goede speakers. Dan is Moskou toch echt ver weg…

 

* Voor iedereen die nu zijn hart vasthoudt na dit filmpje. Dit is dus waarom bijna iedere Rus een dashcam heeft. Het voorkomt verzekeringsfraude en neemt indrukwekkende verkeerssituaties op. Het feit dat de filmpjes op het internet belanden, geeft aan dat de Russen dit soort dingen ook vrij uitzonderlijk vinden. Dat deze filmpjes bijna altijd uit Rusland komen heeft te maken met de spreiding van de dashcams. In het Oostblok is dit veel gebruikelijker dan in Nederland. De Russische wikipediapagina over dashcams is bijvoorbeeld veel uitgebreider dan de Engelse variant.