Deze vakantie hebben we al meerdere onverwachte interacties gehad met dieren en volgens de oude Grieken zijn dieren onze medereizigers in deze wereld die ons begeleiden op ons levenspad. Dus we komen stilaan op een punt dat er minimaal een stukje van dit blog gewijd moet worden aan de dieren van onze reis.
Zo was er in Bosnië en Herzegovina Ruth de rups, die op onverklaarbare wijze uit Gerards tas kwam gekropen. En voor iedereen die formaat schattig in zijn of haar hoofd had zitten: Ruth had goed thuis kunnen zijn in de eetproef van Expeditie Robinson. Hoe ze daar in Gerards tas terecht is gekomen, weten we niet. Maar we hebben groot respect voor haar overlevingsvermogen.
Dan hebben we nog Gregor de kever – ook wel Samsa – die ons de hele heenweg van de boswandeling gezelschap hield en ook erg graag die enge brug wilde proberen (al moet dat voor hem ongeveer de Golden Gate zijn geweest). Na de brug hebben we Gregor niet meer gezien.
Dan zijn er nog de krekels die zo alom aanwezig zijn dat hen een naam geven hetzelfde zou zijn als de lucht een naam geven. Ze maken een indringend en niet te vermijden geluid. Volgens een van onze gastheren doen ze dat alleen als het warm is, maar zelfs in de bunker konden we ze nog horen. Lang in de actieradius vertoeven van een van hen geeft kans op serieuze gehoorschade en blijvende tinnitus.
In ons hotel hebben we dan nog de familie Boris de boktor die met zijn allen ons hotel aan het wegknagen zijn. Hout werkt, maar zij nog meer.
En Szusza biedt trouw onderdak aan Sebastiaan wiens aanwezigheid we alleen kunnen afleiden uit de spinnenwebben die we ‘s morgens aantreffen bij Szusza’s binnenspiegel en vooral het leven van Karl de Mol en Masha de matroesjka bijna letterlijk ingewikkeld maken. Verder is Sebastiaan een rustige gast die niet veeleisend is. Aangezien zijn familie muggen eet, hebben we respect voor zijn introverte aard en laten we hem vooral.
Henk de hagedis mogen we ook niet onvermeld laten. Hij kwam ons op onze laatste dag in Shkodër op de valreep nog gedag zeggen om meteen weer onder het bed te kruipen. Vandaag kwamen we het broertje van Henk tegen in Tirana op een oude brug. De braindrain van het Albanese platteland reikt dus tot aan de wereld van de reptielen.
En dan hebben we het nog niet gehad over de vele paarden, ezels, straathonden, katten (waarvan een met zo’n hoge smeltfactor dat die bijna was meegenomen door een van ons), kippen en varkentjes die de erven, straten dan wel ‘snelwegen’ bevolken.
We zijn in Wenen ook nog naar een dierentuin geweest, maar dat hadden we ons net zo goed kunnen besparen.