Dag 5 – Reuzegezellig (Verviers, B)

Vandaag is dan de dag aangebroken dat we gaan doen wat ons naar België bracht: het concert van Coldplay. Het concert is in Brussel, dus we zijn met de trein vanuit Verviers gegaan, een mooie route langs de Vesder (ja, die rivier die vorig jaar een hoop ellende veroorzaakte). Een klein anderhalf uur later waren we dan toch in Brussel. Lopend door de stad hoorden we een hoop lawaai van het Marktplein komen. Dat is normaal een teken om weg te blijven, dus dat deden we vakkundig, tot we bij een terras allemaal mensen met bajonet zagen zitten. Een hele groep mensen, verkleed alsof ze de slag bij Waterloo gingen naspelen, zat op hun dooie akkertje alle tafeltjes van een crêperie te bevolken. Dat was voor ons het signaal om toch even op dat Marktplein te gaan kijken en al lopende kwamen we meer en meer mensen in kostuums tegen. Op het plein aangekomen, konden we nog net het staartje van het planten van de meiboom meekrijgen. Hier kwamen een hoop tradities bij elkaar. Een snel onderzoek op Wikipedia leert dat het planten van de meiboom een traditie is die al eeuwen oud is. Ze wordt zowel in Nederland als België nog in ere gehouden, al maakten wij, kaaskoppen, er toch echt pas hier in Brussel kennis mee. In Brussel gaat dit gebruik terug tot 1213 en wordt er ook echt een boom geplant (voor vijf uur!). Meibomen zijn niet overal echt bomen, vaak zijn het palen met linten en er hangt een zweem van rivaliteit omheen, want ze worden nogal eens gejat door een naburige plaats. De traditie in Brussel heeft ook te maken met wat onenigheid met Leuven, bijvoorbeeld. Goed, die hele meipaal hebben we niet gezien, maar wel de reuzen. U moet inmiddels denken dat we iets te diep in een Belgisch vaatje hebben gekeken, maar er stonden zeker een stuk of zeven reuzen op het plein. Geheel volgens de Brusselse taalregels werd alles in het Frans en onverstaanbaar Nederlands aangekondigd, dus wat die reuzen precies op dat plein deden, weten we ook niet. Maar indrukwekkend was het zeker, we hadden namelijk te maken met onze eerste, echte reuzenommegang. En hier betaalde mijn Nederlandse leeslijst zich uit, ik herkende de reuzenommegang doordat ik ooit een kort verhaal heb gelezen over iemand die dus in zo’n reus zit en die kolos in de optocht moet laten rond dansen. Zwaar respect voor de mensen die in de poppen zaten, want het is hier toch een luttele dertig graden met veel zon en weinig wolk en wind. We lieten de meiboom in augustus en lieten alle grote reuzen voor wat ze waren om ons in een volle metro te proppen. Inmiddels zitten we in het voorprogramma van ons concert – in de schaduw – te wachten op onze guilty pleasure. Naschrift: inmiddels heb ik het verhaal over de reus gevonden: het is van Paul Snoek, een Vlaamse dichter en schrijver. Het korte verhaal heet de man in de reus.