Author: gdemol

We zijn nu echt op weg naar huis. Op het moment van schrijven rijden we in het noorden van Beieren en hebben we nog iets meer dan zes uur voor de boeg. Via deze blog hebben we geprobeerd jullie mee te nemen op onze reis en we hopen dat dat gelukt is. Hoewel hier al veel verhalen en herinneringen staan, hebben we nog veel meer dingen gezien en meegemaakt die de blog niet gehaald hebben. Wilt u ook al die verhalen horen en nog meer foto’s zien, dan bent u van harte welkom om eens langs te komen. Wij gaan nu het laatste stukje van onze reis afleggen en hopen jullie snel in het echt weer te zien! Do vstrechi!

Gisterochtend werden we wakker en tot onze stomme verbazing bleken we 3G te ontvangen. Nu had heel Oekraïne al 3G, maar Zhytomyr had dit niet. Kaboutertjes hadden ons verteld dat dit te maken met de legerbasis die via 3G communiceerde en niet wilde dat de rest van de stad op hetzelfde niveau zou meeliften. Inmiddels zou het leger wat anders hebben en mocht ook Zhytomyr toetreden tot het 3G-netwerk. Niet veel later kregen we er officieel bericht van via onze telefoonprovider (“Nu ook 3G in uw woonplaats!”).

Na deze mooie ontdekking besloten we om niet te gaan genieten van het nieuwe 3G, maar om naar de Oekraïense variant van het Arnhems openluchtmuseum te gaan. Net als in het Arnhems openluchtmuseum stonden hier allerlei traditionele onderkomens en soms kon je er ook daadwerkelijk in. Het terrein was groot (150 hectare) en zelfs landschappen waren nagebootst. En aanrader voor wie snel traditioneel Oekraïne wil leren kennen.

Bij aankomst hadden we een klein akkefietje met de parkeerjongen. Het kwam erop neer dat we het gevoel hadden dat hij te veel vroeg. De laatste woorden van hem voor we het museum ingingen waren: “Dit [bedrag] is dan voor twee uur. Als u dan daarna gewoon terugkomt, kunt u de rest betalen.” Dit was iets waar we geen zin in hadden omdat we relatief veel hadden betaald en de Oekraïners naast ons totaal niet werden lastiggevallen door hem. Uiteindelijk hadden we vier uur in het museum rondgehangen en wilden we weg. Hopend dat de parkeerjongen ons niet weer zou lastig vallen, probeerden we de auto in te stappen. Werkelijk een hartverzakking kregen we toen we “Neemt u mij niet kwalijk” hoorden. Gelukkig niet de parkeerjongen, maar een oude man. Die ons daarna alsnog liet schrikken met de woorden: “Ik werk bij het museum, is dit jullie auto?”. Ja, helaas. Of we dan Duits verstonden, want we kwamen uit Nederland. Ja… De beste man wilde een lift omdat de bussen niet reden. Pfoe, natuurlijk, stap in! Wij blij dat we met een medewerker van het museum de parkeerplaats af konden. De man bleek al 35 jaar bij het museum te werken en vond het enig om in onze Nederlandse Lada mee te mogen rijden. Een krappe tien kilometer later mochten we hem afzetten bij een bushalte waarvandaan wel bussen vertrokken. 

Terug in Zhytomyr werden we bepaald bij wat we vorig jaar hadden gedaan. De kliniek waar we vorig jaar hebben geholpen, organiseert een keer in de week een soepbus. Bij de kerk staat dan een autobusje waaruit eten en drinken wordt uitgedeeld aan de daklozen en minderbedeelden van de stad. In de straat waar we wachtten op onze vriendin zagen we drie mensen die we vorig jaar bij de soepbus eten hebben gegeven. We zagen hoe de twee jongere mensen de rolstoel de stoep op probeerden te krijgen en vervolgens hoe ze bij een koffietentje hun fles water mochten hervullen. Een van de twee jongere mensen hielp de vrouw in de rolstoel drinken. De manier hoe deze drie mensen naar elkaar omkeken en elkaar hielpen was mooi om te zien. We zijn blij dat we weten dat deze mensen van de soepbus weten, want Oekraïne in het algemeen is arm en heeft het moeilijk, maar de armoede in Oekraïne is nog veel schrijnender en arm zijn en overleven is nog moeilijker.

Gisteren was weer zo’n regel-/uitrustdag. Omdat de wegen na Warschau wat meer van onze banden vreten dan in Nederland, wilden we nieuwe banden met iets meer profiel dan dat we nu hadden. Dus wij naar een bandengarage. Dit soort zaakjes kun je overal vinden. In Rusland, bijvoorbeeld, zat om de grofweg vijftig kilometer of een bandenzaakje of een autobrug. Min of meer hetzelfde geldt voor Oekraïne. De meeste zaakjes zijn niet heel groot: alleen een ruimte waar de auto kan staan, een kleine donkere werkplek en een rek met banden waar je er eentje uit kunt kiezen. Zo ook onze garage. We lieten onze eigen band aan de monteur zien. Met enige verbazing bekeek de monteur onze band. Toegegeven, de gemiddelde band hier ziet er inderdaad een stuk afgetaaider uit. Afijn, twee nieuwe bandjes en de snelheidsmeter van onze Spoetnik is nauwkeuriger dan ooit. Tegenover het bandenzaakje zit een groot winkelcentrum, waar ook een bioscoop is. We reden de Lada naar de parkeerplaats van het winkelcentrum om de banden even goed te bekijken. Waarschijnlijk was er net verlof uitgedeeld in de lokale kazerne, want hordes soldaten liepen naar het winkelcentrum op het moment dat wij de parkeerplaats op kwamen rijden. Bij het zien van ons nummerbord zakten eerst een aantal monden open. Na het zien van de rest van de auto zijn er waarschijnlijk een aantal soldaten afgekeurd door een lachstuip of een ontwrichte onderkaak. Dit is voor ons trouwens de eerste keer deze vakantie dat we indirect wat zien van het Oekraïneconflict.

Nadat we uit het zicht waren van de soldaten en we de banden gecheckt hadden, zijn we dus naar de bioscoop geweest. Gewoon omdat het kan en omdat Dispicable me 3 ook leuk is in het Oekraïens. Bovendien zijn de minions internationaal, dus de helft van de film is verstaanbaar voor iedereen. Onderuitgezakt in überluxe stoelen probeerden we de kleinste maat popcorn (1,5 liter) en cola (0,8 liter) op te krijgen en hebben we even heerlijk met verstand op nul ontspannen een film bekeken te midden van de jongste generatie van Oekraïne.

In de auto van Moskou naar de grens van Rusland met Oekraine bij Rylsk dan toch ook maar wat schrijven over de dashcam die we voor de zekerheid toch maar hebben aangeschaft. De wififunctie werkt zoals van een dashcam te verwachten slecht tot helemaal niet, maar het uitvoeren van de functie van een dashcam gaat wel bijzonder goed. 

Ondanks de rijstijl van veel Polen was Polen niet spannend. Litouwen was vooral saai, maar even wennen was het aan de afritten, die zijn vaak wat kort. Let dan ook op het dropzakje:

De wegen in Letland zijn beter of eigenlijk meer afgewerkt. Het rijden gaat er in ieder geval prima:

Parkeren in Riga daarentegen is wel spannend:

Nu rijden we dus door Rusland. In Sint Petersburg & Moskou was het druk, maar wel goed te doen. Er wordt wel eens wat getoeterd, maar over het algemeen gaat het er gemoedelijk aan toe en de horrorverhalen die de vele Russische dashcamvideo’s ons vertellen wijzen er meer op dat haast elke Rus een dashcam heeft (en er dus veel materiaal beschikbaar is), dan dat ze zo gevaarlijk rijden.

Opvallend is echter dat bijna alle vrachtwagens harder rijden dan 80, namelijk 95 tot 100, of wat we vanmorgen tegenkwamen, 110.

Iets anders dat opmerkelijk is zijn de grote hoeveelheden fitsers langs de weg. Na enig onderzoek (alle Russen rijden er veel te hard langs) blijkt dat je echter pas vanaf 20 kilometer te hard een waarschuwing of een bekeuring kunt krijgen. Eerder was dit vanaf 10 kilometer per uur, maar omdat de kosten dan waarschijnlijk hoger zijn dan de baten (een bekeuring voor 20-40 kilometer te hard is 500 roebel, wat omgerekend €7.5,- euro is) zal men dit hebben aangepast.

De wegen vallen niet tegen. Ja, er zitten gaten in de weg en ja, veel Russen halen elkaar heuvelopwaarts gewoon in, maar de Lada doorstaat het goed. We hebben wel al één van de banden moeten vervangen door overmatige slijtage (geen ZOAB hier), maar verder is er niets aan de hand. Wel valt het op dat 75% van de auto’s die hier rijden terreinwagens of (oude) Lada’s zijn. Soms is dat ook wel nodig, gezien sommige gaten een autoband diep zijn, maar zolang je goed blijft opletten kan je daar goed omheen sturen. Hoewel het ook wel eens kan gebeuren dat je om het ene gat heenstuurt en daardoor het andere inrijdt.

We hebben nu nog driehonderd kilometer te gaan tot aan de grens en zijn benieuwd wat we nog mee gaan maken/tegen gaan komen. Zo ook wat betreft het hotel waarin we gaan verblijven voor een luttele 18 euro (het duurste hotel dat we konden vinden).

Пока!