Category: 2017 – Oost-Europa

Vandaag is het zondag en dat merken we vooral aan onszelf. We hebben intensief gereisd en de moeheid kwam er vandaag uit. Gelukkig is Sint-Petersburg relatief klein en zit alles dichtbij. Met een goede wandeling door de stad hebben we dus toch nog veel kunnen zien. Rusland is mooi, omdat het onverwachts is. Een man die zich met een zeer goed werkende geluidsbox op een steekkarretje lopend door de menigte een weg baant over de Nevskiy Prospekt. ‘s Nachts alle bruggen open voor de scheepvaart, zodat bewoners sommige eilanden niet meer af kunnen. Het Hermitage (en dat is serieus groot) een ander kleurtje verf geven eens in de vijftig jaar. Natuurlijk! In Rusland kijkt niemand ervan op (ook niemand behalve wij keek naar de meneer met de geluidsbox – het moge duidelijk zijn dat wij toeristen zijn).

Sint-Petersburg is westers. Nu is dat op zich niets nieuws, maar werkelijk. Overal zien we westerse winkels en het helpt niet dat Peter de Grote zich liet inspireren door Europese architectuur. Toch zien we dus af en toe Rusland terug in bijvoorbeeld de wierookwalmen die rondom de Kazanskaya kerk hangen, de oude vrouwtjes met hoofddoek en het bier dat bij de Kentucky Fried Chicken inderdaad als frisdrank wordt aangeboden (in een beker van 400 ml, maar zonder rietje).

Hele stadswijken zien er barok en renaissance uit, maar waar bij ons zulke grote gebouwen onderhouden en gekoesterd worden, mag er in Sint-Petersburg op z’n minst een hogedrukspuit overheen. In de foto’s van het fotoalbum (helemaal onderaan op de mobiele site, rechts op de computerwebsite) staan ook een aantal ‘doorsnee’ foto’s van straten waar we doorheen liepen. Straten lang met grote, oude gebouwen in een stad met een korte, maar roerige geschiedenis. Dan is het wel een bizarre ervaring dat onze kommunalka – een vrij nederig onderkomen – in het centrum in een van die barokke gebouwen zit, weliswaar niet in een gebouw met een heldere Hermitagekleur, maar dat moet blijken wanneer de reinigingsdienst zijn werk gaat doen.

Vandaag zijn we van Riga naar Sint-Petersburg gereden. En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het een enerverende dag was. Vanaf Riga werd allereerst de weg nu echt Oost-Europees. Gelukkig horen de Baltische staten bij de EU, dus wordt overal de weg opgeknapt. #wegwerkzaamhedenopz’noosteuropees Enfin. In Estland kwamen we al gauw een ander fenomeen tegen. Het verkeersbord dat waarschuwt voor overstekende elanden (zie foto). We hebben de beste dieren niet gezien, maar het voegt toch een nieuw ‘spannend’ element toe aan de reis in een land dat nog leger is dan Litouwen. Dus na onze minisafari kwamen we bij De Grens met terecht een hoofdletter G. Mocht er iemand overwegen om de grensovergang bij Narva te nemen. Bel ons, we loodsen je er doorheen! Om de grens over te mogen, moet je reserveren. Hadden we gedaan. Er was alleen niet erbij vermeld dat de wachtruimte die verplicht was drie kilometer verderop zat. Eer dat we daar achter waren… Laten we het erop houden dat we nog op tijd waren. De grens zelf ging redelijk vlot en gesmeerd totdat de auto ingevoerd moest worden (- Is uw merk Lada? * Jups. – O.o). Het “probleem” was als volgt: Gerard reed, maar de auto staat op Tessa’s naam. U voelt ‘m vast al. Juist, de papierwinkel moest opnieuw ingevuld worden. In tweevoud. Ter plekke. Gelukkig vond ‘t gans wachtend volk achter ons vooral de Nederlandse Lada interessant. Een kleine drie uur later stonden we dan toch echt in Rusland op 168 kilometer van Sint-Petersburg. 

Autorijden is ‘apart’ in Rusland. Voor 9 euro hadden we een halve tank benzine, maar het gevolg is dat je de twee rijbanen gelijktijdig parallel met drie andere auto’s deelt, want Sint-Petersburg is druk. En groot. En ergens daar bevond zich ons hotel. De straat was zo gevonden en zelfs het nummer was geen probleem. Maar in het gebouw zat een ander hotel dat zeker wist dat wij niet bij hen gereserveerd hadden en nee, ze wisten ook waar het dan wel was. Uiteindelijk kregen we mensen van ons hotel te pakken. Wij blij dat Russisch een optie was om te communiceren. Lang verhaal kort, we zijn in ons ‘hotel’ aangekomen. Inderdaad tussen aanhalingstekens, want ons hotel bevindt zich in een kommunalka. Oftewel, we delen het gebouw met doorsnee Sint-Petersburgers. Mocht de Russisch vertaalmodus nog niet geactiveerd zijn, dan is ze in de afgelopen twee uur alsnog geforceerd opgestart. We zitten trouwens naast de Nevskiy Prospekt. Voor de beeldvorming: op het Russisch Monopolybord staat deze op de plek van de Kalverstraat van Amsterdam… Toplocatie dus 🙂

O ja, hadden we al verteld dat we de dag begonnen met een alcoholcontrole? Een blaastest voor alle drie de weggebruikers van de A2 bij Riga om half acht ‘s morgens. We zijn geslaagd en mochten doorrijden naar de elandjes.

(Foto’s volgen wat later – als de wifi het toelaat)

Gisteren heeft het bijna de hele reis geregend en vandaag hoorden we van de gids dat het ook in Riga met bakken uit de lucht is gevallen, maar wij hebben vandaag toch prachtig weer gehad. De witste van ons twee is zowaar verbrand tijdens de rondleiding in het centrum (zelfs het koord van de camera staat er gekleurd op). Het mocht de pret niet drukken, want Riga is de moeite waard. Het centrum is oud en relatief netjes bijgehouden. De ring eromheen heeft mooie art nouveau huizen. Uiteraard is ook de oostzeegotiek met zijn kenmerkende rode bakstenen aanwezig. Wat wijzelf een groot pluspunt vonden was het gebrek aan toeristen – enkele Russen die met ware doodsverachting zonder te kijken de straat op liepen om een foto te maken daar gelaten. En omdat Riga aan de Golf van Riga ligt, vonden we het een goed idee om verder te verbranden op het strand. Ook hier vonden we de pluspunten vooral in het ontbreken van bepaalde aspecten als meeuwen, beestjes,  toeristen, honden en lelijke strandboulevards. De weg van Riga naar het strand zullen we omschrijven als afwisselend: Veluwse bossen, betonnen flats, vakantiehuizen, prachtige meren en industrie. Riga heeft het allemaal.

We zijn in Riga! 12 uur rijden zit erop. Drie uur daarvan hebben we gespendeerd in Litouwen. Litouwen komt in alle opzichten verlaten en leeg over. Er zijn weinig mensen op de weg en we zien maar weinig huizen en bebouwing. Verder zijn er vooral graanvelden zo ver het oog ziet. In dit lege land vonden we zo waar een “wegrestaurant”, dat bij nader inzien toch een betere beschrijving verdient. We waren beland in een landhuis waar iedereen in zijn beste goed zat te genieten van het avondeten. En daar waren wij in onze mooie, doch vooral praktische reiskleding… Hoogst ongemakkelijk. Het eten was dan wel weer van de prijs van een wegrestaurant. Hoe ze dat daar doen begrijpen wij ook nog steeds niet.

Het hotel in Warschau lag naast het vliegveld. Anders dan in Berlijn, zou je het niet gemerkt hebben als je niet uit het raam had gekeken. Dat brengt me bij onze Lada, a.k.a. Spoetnik, die een heus vliegtuiggeluid produceert wanneer topsnelheden worden bereikt. De oplossing kunt u vinden in het fotoalbum (waar ook de foto’s van gisteren zijn geüpload). U heeft het goed gezien: een koptelefoon doet wonderen. Helaas is het inmiddels wel gedaan met de topsnelheden, want de snelweg stopt na Warschau. Dit resulteert in tijd in een even lange rit als gisteren ook al leggen we maar de helft aan kilometers af. In ruil hiervoor krijgen we een mooi stukje Pools platteland te zien en rijden we langs eindeloze oerbossen. Op het moment van schrijven zijn we nog zo’n 150 kilometer van de Litouwse grens.

Op onze reis naar Warschau, iets minder dan twee uur van de eindbestemming van deze dag vandaan, ligt het vernietigingskamp Chelmno. Het is net zo bekend als dat het klinkt. Op deze plek werden voor het eerst joden en zigeuners systematisch vermoord en werd geëxperimenteerd met de ‘makkelijkste’ manieren om dit te bereiken. Vorig jaar zijn we ook in Auschwitz geweest en Chelmno is in alle opzichten het tegenovergestelde van Auschwitz. Hier geen aangeharkte paden en jonge, pas geplante boompjes, geen gids die het verhaal als een routineklus ophangt, geen etende en hordes fotograferende toeristen en ook geen rookmelder in de gaskamer. Chelmno is verlaten, leeg en onbekend. De paden zijn kapot, de bomen groeien waar ze willen en het museum is dicht. En o ja, we waren de enige mensen op het terrein. De afbakening van de massagraven sprak voor zich, evenals het opgeblazen crematorium. Waar de Holocaust in Auschwitz hapklare informatie was, kon het leed van de Shoah in Chelmno tot leven komen. Om met het vervallen informatiebord te spreken: “This crime must never be forgotten.”

Vandaag is het zover, we zijn vertrokken richting het oosten. Op het moment van schrijven rijden we vlakbij Hannover en gaat de reis voorspoedig. Stromae uit de speakers, we redden het wel tot aan Warschau!

Ja, zoals de titel al zegt, het aftellen is begonnen en de dag dat we vertrekken komt steeds dichterbij. Het internationaal rijbewijs is binnen, scripties zijn ingeleverd, de laatste rapportvergaderingen zullen in de komende dagen gehouden worden en dan is het afwachten. En koffers inpakken. Met zowel het afwachten als de koffers inpakken zijn we al een tijdje bezig. Voor degenen die in de afgelopen dagen niet bij ons thuis zijn geweest (zal toch de meerderheid zijn): we hebben een krat op een strategische plek in het midden van de woonkamer staan waar alle spullen in worden gelegd, gegooid, geworpen, neergevleid die we zeker weten moeten meenemen. De score tot nu toe: de wereldstekker (waarschijnlijk niet nodig, maar je weet maar nooit), biotex, wat dinars van de laatste keer dat de vrouwelijke helft van ons twee in Servië was en de tomtom. Vooral die laatste zal onontbeerlijk zijn…

Verder worden nog wat laatste voorbereidingen gedaan voor de Lada a.k.a Spoetnik. Bijvoorbeeld nieuwe uitlaatrubbers (dank je Wilco, voor het halen en ze op maat maken!) en een goede dashcam (zie dit Youtubefilmpje voor wat een dashcam doet*), maar ook – zeer belangrijk – nieuwe speakers. Tsja, je zal maar zo’n end moeten rijden zonder goede speakers. Dan is Moskou toch echt ver weg…

 

* Voor iedereen die nu zijn hart vasthoudt na dit filmpje. Dit is dus waarom bijna iedere Rus een dashcam heeft. Het voorkomt verzekeringsfraude en neemt indrukwekkende verkeerssituaties op. Het feit dat de filmpjes op het internet belanden, geeft aan dat de Russen dit soort dingen ook vrij uitzonderlijk vinden. Dat deze filmpjes bijna altijd uit Rusland komen heeft te maken met de spreiding van de dashcams. In het Oostblok is dit veel gebruikelijker dan in Nederland. De Russische wikipediapagina over dashcams is bijvoorbeeld veel uitgebreider dan de Engelse variant.

Van veel mensen krijgen we de vraag hoe we naar Oost-Europa gaan. Het antwoord is: met de Lada. Jazeker, we hebben een Lada Kalina SW (“station wagon”) uit 2007, maar uit jaren ’90 aan de binnenkant. Er zijn er maar 35 van in Nederland, maar in Oost-Europa des te meer. En dat is precies het antwoord op de waarom-vraag. In Oost-Europa, zo’n beetje beginnend bij Poznan, rijdt alles Lada. Mocht er wat met onze auto gebeuren, dan is-ie snel gerepareerd. Bovendien is de Lada gemaakt voor Oost-Europa, dus hoe Oost-Europeser de weg, hoe beter de Lada in zijn element.

We zijn alleen nog op zoek naar een toepasselijke naam. Ladenka en Ladoesja vallen onder de Russische koosnaampjes, maar passen niet zo goed bij het innerlijke beest van ons ijzeren ros (past eerder bij de Lada 4×4 die we vorig jaar hebben gespot in zuid-Polen (zie foto) (ja, er zit een zwaailicht op)). Spoetnik heeft de symbolische voorkeur bij de ergste Russofiel van ons twee. Al is het maar omdat spoetnik letterlijk “medeweggebruiker” betekent. De andere Russofiel maakt het, geloof ik, niet zo heel erg veel uit…