Gisterochtend werden we wakker en tot onze stomme verbazing bleken we 3G te ontvangen. Nu had heel Oekraïne al 3G, maar Zhytomyr had dit niet. Kaboutertjes hadden ons verteld dat dit te maken met de legerbasis die via 3G communiceerde en niet wilde dat de rest van de stad op hetzelfde niveau zou meeliften. Inmiddels zou het leger wat anders hebben en mocht ook Zhytomyr toetreden tot het 3G-netwerk. Niet veel later kregen we er officieel bericht van via onze telefoonprovider (“Nu ook 3G in uw woonplaats!”).
Na deze mooie ontdekking besloten we om niet te gaan genieten van het nieuwe 3G, maar om naar de Oekraïense variant van het Arnhems openluchtmuseum te gaan. Net als in het Arnhems openluchtmuseum stonden hier allerlei traditionele onderkomens en soms kon je er ook daadwerkelijk in. Het terrein was groot (150 hectare) en zelfs landschappen waren nagebootst. En aanrader voor wie snel traditioneel Oekraïne wil leren kennen.
Bij aankomst hadden we een klein akkefietje met de parkeerjongen. Het kwam erop neer dat we het gevoel hadden dat hij te veel vroeg. De laatste woorden van hem voor we het museum ingingen waren: “Dit [bedrag] is dan voor twee uur. Als u dan daarna gewoon terugkomt, kunt u de rest betalen.” Dit was iets waar we geen zin in hadden omdat we relatief veel hadden betaald en de Oekraïners naast ons totaal niet werden lastiggevallen door hem. Uiteindelijk hadden we vier uur in het museum rondgehangen en wilden we weg. Hopend dat de parkeerjongen ons niet weer zou lastig vallen, probeerden we de auto in te stappen. Werkelijk een hartverzakking kregen we toen we “Neemt u mij niet kwalijk” hoorden. Gelukkig niet de parkeerjongen, maar een oude man. Die ons daarna alsnog liet schrikken met de woorden: “Ik werk bij het museum, is dit jullie auto?”. Ja, helaas. Of we dan Duits verstonden, want we kwamen uit Nederland. Ja… De beste man wilde een lift omdat de bussen niet reden. Pfoe, natuurlijk, stap in! Wij blij dat we met een medewerker van het museum de parkeerplaats af konden. De man bleek al 35 jaar bij het museum te werken en vond het enig om in onze Nederlandse Lada mee te mogen rijden. Een krappe tien kilometer later mochten we hem afzetten bij een bushalte waarvandaan wel bussen vertrokken.
Terug in Zhytomyr werden we bepaald bij wat we vorig jaar hadden gedaan. De kliniek waar we vorig jaar hebben geholpen, organiseert een keer in de week een soepbus. Bij de kerk staat dan een autobusje waaruit eten en drinken wordt uitgedeeld aan de daklozen en minderbedeelden van de stad. In de straat waar we wachtten op onze vriendin zagen we drie mensen die we vorig jaar bij de soepbus eten hebben gegeven. We zagen hoe de twee jongere mensen de rolstoel de stoep op probeerden te krijgen en vervolgens hoe ze bij een koffietentje hun fles water mochten hervullen. Een van de twee jongere mensen hielp de vrouw in de rolstoel drinken. De manier hoe deze drie mensen naar elkaar omkeken en elkaar hielpen was mooi om te zien. We zijn blij dat we weten dat deze mensen van de soepbus weten, want Oekraïne in het algemeen is arm en heeft het moeilijk, maar de armoede in Oekraïne is nog veel schrijnender en arm zijn en overleven is nog moeilijker.
