Op de ochtend van vertrek uit Wenen laat de zon zich eindelijk zien. De afgelopen drie dagen is er een soort moesson leeggeregend en is de hoeveelheid geen enkel moment ook maar in de buurt van miezer geweest. Toch is het eerste aarzelende zonnetje een teken voor de hovenier van het hotel om de sproeier voor het gras aan te zetten. Want, oh, het gras zou maar uitdrogen.
Tot aan Zagreb zien we kolkende rivieren. Aangezwollen van de regenval van de afgelopen dagen. In Zagreb is het zonnig en lekker warm. We komen nu in het deel van de Balkan dat vooral last heeft van de droogte.
Rond het middaguur besluiten we wat te eten in Zagreb. Volgens een van ons twee is Zagreb een heerlijk overzichtelijk raster en dus niet zo heel moeilijk. Tot je iets wil eten.
Het eerste restaurantje heeft een ‘zomerpauze’ (wat klinkt als een ‘technische pauze’ en wat een Russisch eufemisme is voor ‘kapot’). Het tweede tentje – en ik maak geen grap – had geen thee. De derde eetgelegenheid leek volgens de kaart op een binnenplaats te zitten. Nu zijn wij inmiddels ervaren en weten we dat in Rusland en Oekraïne de beste dingen zitten op een dvor. Niemand kan dat namelijk ooit vinden.
Dus wij de eerste dvor in. Te vroeg. De tweede dvor liep dood en de derde dvor… Nou ja, dat mag de naam dvor niet hebben. Het was gewoon een deuk in de straatgevel. Toch zaten we afgelegen en was het eten de moeite waard.
Kroatië. Het land heeft net de euro en de Schengenzone is niet meer. Het land zweeft in het schemergebied van de EU. Je mag niet overal zelf tanken, er draait deep house op standje disco in het restaurant, maar er zijn ook hordes toeristen, veel Nederlanders en een smetteloze snelweg. We zijn blij dat we op doorreis zijn.
