Vandaag zijn we dan in het land aangekomen van onze echte vakantiebestemming. En ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou schrijven, maar we hebben drie niet-Schengengrensovergangen in een dag gedaan. Het overstijgt onze stoutste verwachtingen.
Tot vanmiddag hebben we enorm getwijfeld over de route. Lange tijd zouden we via Servië rijden, maar afhankelijk van de dag en het tijdstip zouden we met een groot deel van de Turkse diaspora in de file staan. Het alternatief was dwars door Bosnië en Herzegovina of langs de Kroatische kust. Overduidelijk is het de Kroatische kust geworden, maar zelfs dan heb je weer drie opties.
Vanaf Opuzen kun je namelijk via Neum (dat ministukje kust van Bosnië en Herzegovina), via Dubrovnik en dan naar Bosnië en Herzegovina of via alleen Montenegro.
Nu is er sinds een paar jaar een nieuwe brug die Neum bypasst, dus die wilden we wel eens zien. De splinternieuwe brug, prachtig uitzicht en eng putloos wegdek waren de moeite waard.
Toen restten ons nog het Dubrovnikdilemma en de grenzen. Dubrovnik was namelijk al vrij toeristisch, maar sinds Game of Thrones neemt het Venetië-vormen aan. Dus wel of niet even kijken, wel of niet even lunchen, wel of niet moeite doen met een volgepakte auto. Het werd niet. Er is een uitzichtpunt met schitterend zicht op de oude stad wat nog gratis en niet al te overbevolkt is. Dat was Dubrovnik genoeg.
Op de parkeerplaats moesten we toen nog kiezen of we twee grensovergangen wilden of drie. Om u wat context te geven: wij zijn Grensovergangen met de hoofdletter G gewend. Dat betekent dat je minimaal vier uur staat te wachten voor het ene land waarna je je hele auto uit mag pakken en dan mag je nog op voor de tweede ronde van het andere land. Voor zulke grensovergangen trek je een dag uit. Je zorgt dat je niet lacht, dat je alle papieren tot aan je veterstrikdiploma klaar hebt liggen, dat je een paar woorden in de taal van de douaniers spreekt en dat je direct na de grens in een bed kunt ploffen. Dat zijn grensovergangen.
Maar dit is de Balkan. En iedere bergtop heeft misschien een lichte hekel aan zijn buurman, maar grenscontroles moeten ze hier nog uitvinden. In Kroatië werden we nog net niet doorgewuifd. In Bosnië en Herzegovina keek de ambtenaar ons aan en zei: “Please, rij door” en trok daarbij de blik die woordeloos de zin aanvulde met “anders moet ik straks nog werken”. Bosnië en Herzegovina uit kregen we geen stempel en de beambte van Montenegro was vrolijk een maakte zelfs opgewekt een babbeltje. Montenegro uit was ook slechts een formaliteit en Albanië? De stempel was op denk ik. Even wapperen met het paspoort en zonder stempel mochten we doorrijden.
Wij vinden het maar verdacht. Er is namelijk een ander stukje op deze site waar we een keer een paar uur hebben moeten wachten omdat de stempel op was (geen grap, was 2017). En in Rusland en Moldavië breekt de spreekwoordelijke hmm hmm uit als je een stempel mist. Dus we kijken nu al uit naar de douane bij de veerboot naar Italië…
