Author: tdemol

Zaterdag zijn we aangekomen in Polen. We hebben maar drie uur over de grensovergang gedaan – wat echt uitzonderlijk kort is. Zowel zaterdag als zondag hebben we verder niet veel uitgespookt.

Auschwitz

Maandag was de dag dat we naar Auschwitz zijn geweest. De beveiliging is enorm en de bewaking is streng. De gids die we hadden kwam wat gedesinteresseerd over en had waarschijnlijk net iets te veel ervaring. We hadden beiden een Verdun/Normandië-ervaring: het zag er te netjes uit om de gruwelen te laten inwerken. Daarnaast is 1,1 miljoen een te groot aantal om je nog te realiseren waar het over gaat. Met een groepsgenoot had ik het er nog over. Op een of andere manier was Auschwitz ook te ‘ingevuld’ om nu precies door te hebben wat zich had afgespeeld. Bij Birkenau hadden we dat minder. Dat kamp is grotendeels verwoest en daar kan je brein zelf het verhaal invullen en besef je meer wat daar gebeurd is. Daarnaast is er niets menselijks meer in Auschwitz. Er zijn veel monumenten en gebouwen, maar geen menselijkheid. Dat was Auschwitz ook, maar het kamp voelt niet eens wreed, vooral apathisch. Auschwitz was op zijn eigen manier goed om eens gezien te hebben, maar het is vooral absurd.

Krakau en de Tatra

Dinsdag en woensdag zijn we naar Krakau en het Tatragebergte geweest. Krakau is mooi en een aanrader voor mensen zoals de vader van de blogster. De stad is zo goed als ongeschonden door de roerige Poolse geschiedenis gekomen en de oudere gebouwen zijn ook ongesaneerd gebleven. Het Tatragebergte heeft zijn eigen schoonheid. De bergen en de bossen zijn mooi en de huizen op z’n Pools anders. De huisjes hebben hele steile daken, zodat de sneeuw eraf kan glijden in de winter. Het landschap is mooi en een goede afsluiter van Polen.

Vertrek

Morgen vertrekken we naar Berlijn. Polen voelde als thuiskomen met haar grote dubbelbaans (en overal belijnde!) snelwegen en Europese uitstraling. In Krakau is het goed leven, buiten dat het een mooie stad is zou je er als Pool niet weg willen. Het verschil tussen het platteland en de stad is hier gewoon heel groot en we vermoeden dan ook dat de Polen die wij kennen vooral mensen van het platteland zijn.

Tot snel weer!

Ik (Tessa) heb wat in te halen. Woensdag na het werken hebben we meegeholpen met de soepbus. Dit is een initiatief van de afkickkliniek. De soepbus deelt twee keer in de week soep (logisch) en brood uit aan de daklozen in Zjitomir. De armoede in Oekraïne zelf is überhaupt al schrijnend, maar de daklozen zijn er zo mogelijk nog erger aan toe. De dankbaarheid voor een bekertje soep is niet te bevatten. Om het contrast weer te geven zal ik zonder opsmuk vertellen wat we daarna hebben gedaan: we zijn met 16 man voor omgerekend 52,58 wezen eten bij een relatief luxe Oekraïens restaurant. Let that sink in.

Boodschappen doen in Zjitomir

Omdat het eten bijna op was, ben ik boodschappen wezen halen (iets met taal). De supermarkt leert wat de luxeproducten zijn. Frisdrank is luxe, alcohol niet. Een liter wodka is omgerekend een euro en een paar centen. En dan is de prijs als maatregel tegen alcoholisme al omhoog gegooid. Verder is de oorlog niet te ontwijken. De supermarkt ligt vol met Oekraïense producten en in de stad zie je overal wervingscampagnes. Daarnaast zitten we dichtbij een militair oefenterrein en een vliegveld, dus elke dag vliegen er legerstraaljagers over en we hebben ook schietoefeningen gehoord.

Cultuur

Wat we in Ghana ook hadden, gebeurt nu weer. Het is 25 graden en ik heb het koud. We zijn gewend aan de ‘comfortabele’ 32-37 graden. Luxeprobleempje. Dit had onze laatste werkdag moeten zijn, maar het regent. Zowel voor beton storten, als voor beitsen hebben we droog weer nodig. De rest van de dag is het niet meer droog geworden. Het is jammer, maar we worden door de Oekraïners aangemoedigd om dan vooral toch naar het Museum der Kosmonauten te gaan. Zjitomir is namelijk de geboorteplaats van de man die het Sovjet ruimtevaartprogramma heeft opgezet. De rondleiding is een fraai stukje Oostblokcultuur. Aanwijsstok + ononderbroken stroom aan informatie = rondleiding. En o ja, alles is absoluut op ware grootte. Met gepaste trots vertelde de gids dat de Sovjettechniek van toen wordt nu nog steeds door de Amerikanen gebruikt (“Soowjet techniek is soeprioer end wie in Zjitomir meet iet”). De synthesizermuziek op de achtergrond maakte het af. Omdat we nog tijd hadden, zijn we daarna nog naar een winkelcentrum gegaan (duur), om vervolgens toch maar naar de markt te gaan (goedkoper). Met onze laatste hryva’s hebben we de locale economie ondersteund.

 

Afscheid van Oekraïne

De mensen van de afkickkliniek hebben een gezamenlijke maaltijd voorbereid. Afgetopt met taart, chips, groente, vlees en snoepjes kan de tafel niet voller staan. We moeten alweer afscheid nemen en het voelt veel te snel. Er zijn mooie en vruchtbare dingen gebeurd de afgelopen week en we gaan de mensen daar missen. Het besef van alles wat we gezien hebben, komt de komende tijd waarschijnlijk. Een week is weinig, maar er is zo veel werk verzet en we hebben veel nieuwe indrukken opgedaan.

Snelwegen

In Oekraïne zijn de snelwegen breed. Alles is tweebaansweg plus vluchtstrook. Dit klinkt klein, maar op de banen kun je gerust met twee auto’s rijden. Wat dan ook gebeurt. Verder wordt de snelweg door iedereen gebruikt: auto’s, Lada’s, vrachtwagens, legerverkeer (ook tanks schijnt), fietsers, koeien, verkoopsters en voetgangers. Tel daar het spookrijden bij op en we hebben een gevaarlijke chaos. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit vooral rondom steden is. Tussen de steden zie je soms kilometers niets om je vervolgens kapot te schrikken van een verdwaalde boer met paard en wagen of een spookrijdende Oekraïner die vond dat zijn weghelft slechter was dan die van ons. Afijn, rijden vereist hier aandacht en over absurde situaties (zebrapaden op de snelweg à la a15) moet je je vooral niet te lang verbazen.

Het eten dat we in Zjitomir kopen of krijgen voorgeschoteld is goed. We zijn eergisteren wezen eten in de stad bij een voor Nederlandse begrippen luxe restaurant, maar dit kostte voor 16 man maar 52,58 euro. Soms voelt het gewoon oneerlijk hoe veel we met onze euro’s kunnen doen.

 

Tijdens het werk hebben we steeds straaljagers (laag) over zien komen. In de buurt bevindt zich namelijk een basis. Nu is het ook niet zo dat ze af en toe even over komen, maar echt geregeld.

 

Werk

Het werk aan de fundering van de kas liep goed, maar helaas hadden we vandaag regen. De bewoners kunnen het werk gewoon afmaken, dus een groot probleem is het niet.

 

In Oekraïne zijn vakopleidingen of überhaupt de middelen om werk te kunnen uitvoeren minder toegankelijk, maar men is daardoor wel ontzettend handig en vindingrijk. Ook valt het ons op dat de bewoners hard doorwerken. Zeker als ze weten wat ze moeten doen. Wat dat betreft zijn we prettig verrast.

 

Reizen

Vannacht gaan we weer reizen, het plan is om rond drie uur te vertrekken, we hebben namelijk weer een lange reis voor de boeg. Zeker omdat we de grens naar de EU weer moeten nemen. Wel is het voordeel dat we het uur tijdsverschil deze keer in ons voordeel hebben. We gaan (dus) naar Polen en we zijn er benieuwd hoe de binnenwegen in Polen zijn. Op de heenweg zijn we namelijk alleen over de relatief grote wegen gereden. Hier zijn de wegen in ieder geval zo dat de hele bus uit elkaar lijkt te rammelen. Ook heb je dat je als je instapt gelijk je gordel maar vast moet zetten omdat je dat door het schokken anders niet meer voor elkaar krijgt totdat je weer op een fatsoenlijke weg rijdt. De Oekraïners kennen dit probleem niet, we moeten de eerste nog tegenkomen die überhaupt een gordel draagt. Ook zijn we benieuwd of we afscheid gaan nemen van de straathonden. Hier in Oekraïne zie je ze in ieder geval overal.

 

Tot morgen!

Zondag

Vlak na het schrijven van de vorige blog gingen we naar een bijbelstudie bij kennissen van de leiding uit de omgeving. Op de heenweg werden we omgeleid in verband met een aanrijding. Er was een ongeluk gebeurd met een taxi en iemand die de snelweg via een zebrapad overstak. Nu rijden taxi’s nog harder dan de hardrijdende Oekraïners en zijn er (inderdaad!) zebrapaden op de snelwegen en daar zagen wij de gevolgen daarvan.

 

Maandag – Kinderziekenhuis

Maandag zijn we ‘s morgens naar het kinderziekenhuis geweest. De kinderen waren zo blij met simpele dingen als stickers, papieren vliegtuigjes en ballonnen. Verschillende kinderen kwamen bloemen geven en bleven knuffels geven. Het ziekenhuis is een schril contrast met Kiëv waar we aan het eind van de middag waren.

 

Maandag – Kiëv

Na het kinderziekenhuis zijn we dus naar Kiëv afgereisd. Dure auto’s, veel luxe winkels. Natuurlijk hebben wij ook maar een deel van Kiëv gezien, maar alles ademt meer ‘ontwikkeling’ dan waar we verblijven. Toch is niet alles modern. De metro leek uit de Sovjettijd, net als de dame die de kaartjes verkocht, de conductrice, de roltrappen en de imposante stations.

 

Waar je euro’s in heel Oekraïne vier keer zoveel waard zijn heeft Kiëv Europese prijzen. Behalve het voedsel (we aten geweldig voor 3 euro p.p.) zijn veel producten net zo duur of juist duurder dan in Nederland.

 

Dinsdag – Werk!

Vandaag zijn we volop aan het werk geweest. De mannen hebben voorbereidingen getroffen voor het zetten van de fundering van een kas waarin de bewoners van de verslavingsklinieken groenten kunnen verbouwen. Dit werk liep zelfs voorspoediger dan gedacht en dat met name doordat de bewoners ontzettend goed doorwerkten.

 

De vrouwelijke helft van de groep is bezig geweest met het onderhoud van het hek dat Het Baken omringt.

 

Ondertussen heeft Gerard z’n Russisch opgevijzeld door werkelijk iedere Oekraïner het hemd van het lijf te vragen. De Oekraïners vinden het prachtig.

 

 

Tot morgen!

We hebben internet!

Na werkelijk verrukkelijke blini’s gegeten te hebben, zijn we gisteren ochtend om acht uur we in de rij aangesloten om uiteindelijk twee uur later de grens te passeren. Qua tijd viel het ons reuze mee. Het enige waar de soldaten interesse in hadden was het antwoord op de vraag of er echt kleding in een aangewezen koffer zat. Toevallig (echt) was dat zo. En toen waren we om 9.48 in Oekraïne. De weg was goed, het landschap in het begin vooral leeg. Eindeloze velden met af en toe wat bomen. Naar mate we vorderden kwamen we in bosrijker gebied (veel berken) en eindeloze velden met zonnebloemen. De temperatuur liep evenredig op met het aantal gereisde kilometers. Verder hebben we veel Lada’s in elke staat voorbij zien (spook-)rijden. Rond acht uur ‘s avonds zijn we aangekomen. We zitten in landelijk gebied. Daardoor zagen een kudde koeien uit zich zelf naar huis lopen – maar dan wel dwars door de enige straat die dit dorp rijk is…

De kerk

We kwamen de kerk binnen en er lagen koptelefoons klaar. Uiteindelijk waren er drie tolken die de dienst konden vertalen en via de koptelefoon kon je dan de vertaling horen. Na de dienst zijn we door een park en de vleesmarkt gelopen. Dat laatste klinkt net zo luguber als het is. De eerste was een ware tijdscapsule. De speeltoestellen kwamen uit de Sovjettijd. Omdat de bus vol zat, zijn we met openbaar vervoer teruggegaan. Heerlijk stukje cultuur snuiven.

Scrabble

We hebben scrabble gevonden. De Oekraïense variant… Tessa heeft gewonnen 0:)

 

Tot morgen!

Niet meer welkom in Polen

Het laatste stuk door Polen was indrukwekkend. Niet alleen vanwege de dreigende wolken die af en aan weerlichtten, maar vanwege de plaatsnamen die op de borden staan. We zitten nu in het gebied dat we in Nederland vooral kennen uit de geschiedenisboeken. Dit is het gebied waar Hitler zijn vernietigingskampen opzette. De plaatsen Chelm, Trawniki en Dorohusk zijn ‘gewone’ steden, maar de associatie en het contrast tussen het heden en de geschiedenis is haast niet te bevatten en geeft een wat onwerkelijk en absurd gevoel.

 

Vannacht om twaalf uur zijn we bij ons hostel aangekomen. Vlakbij de grens. Heel dichtbij zelfs. Het grensbord dat je welkom heet in Polen zijn we zelfs al voorbij. We zitten in een stukje niemandsland en met ons kilometers aan vrachtwagens die met ons de grens over willen.

 

Het hostel regelen was nog een uitdaging. De vrouw bij de receptie sprak geen Engels of Russisch en ik geen Pools. In eerste instantie kregen we maar negen bedden. Na in mijn beste Russisch uitgelegd te hebben dat we met twaalf zijn, werd er zenuwachtig nog een extra kamer geregeld. We blijven de status quo handhaven, want Pools horen en Russisch terug praten werkte uiteindelijk het beste…

In Polen

Intussen zijn we in Polen aangekomen. Waar het in Duitsland nog mooi weer met wolken was, is het hier in Polen regen wat de klok slaat. Op het moment van schrijven zitten we onder de rook van Poznan. De reis loopt voorspoedig en hoe verder we naar het oosten gaan, hoe meer wilde dieren en mooie bossen we tegenkomen. Vanavond hopen we rond een uur of twaalf bij de grens aan te komen. En dan moeten we nog 400 kilometer.

 

Tot morgen!